Soms lijkt het net alsof mijn artikelen gelezen worden. Gezien de lezersstatistieken, voel ik mij soms net Ilse de Lange, die in de popular stream toch het liefst het eigen ding doet. Geeft verder niet.
Maar ik ben soms verrast als de electronische woorden en werkelijkheid dicht bij elkaar komen. Waarschijnlijk is het allemaal toeval. Schreef ik eerder over “Vrijblijvendheid”, anderhalve week later gingen diverse politici, uit PvdA en CU kringen, de strijd aan met vrijblijvendheid. Overigens met andere interpretatie dan het artikel. Schreef ik enkele weken geleden een paar hele belangrijke opmerkingen over vertrouwen inzake mensen en overheid, deze week schrijft Marc Rutte over wantrouwen in Elsevier (nummer 32/2007) en natuurlijk hoe het met vertrouwen wél zou moeten zijn.
Volgens Rutte bestiert het huidig Kabinet een Politiek van wantrouwen. Hiervoor sleept Rutte er een aantal fylosofen bij, Popper, Hayek, wiens gedachtegoed de liberalen moet inspireren. In geval van Hayek – vrije markt denken – moet die inspiratie niet zonder kritische blik gebeuren. Rutte vraagt zich af waar dit Kabinet heen wil.
Waar lijkt het op meneer Rutte?
Door de aangescherpte toonplicht van het ID-bewijs heeft iedere Opsporings Ambtenaar een extra stok om mee te slaan. Dankzij rekening rijden weet de overheid in grote mate waar u zich bevindt, ook al wordt dit in beginsel “veilig” geregeld. Snelheidscontroles hebben hetzelfde bijeffect, als uw partner de bekeuring op de mat vindt. Via de PIN-pas en de mobiele telefoon kan de overheid er ook achterkomen waar u bent. Door de bewaarplicht kan de overheid erachter komen welke internetpagina’s u bezoekt. Dankzij het veelvuldig toegepaste telefoontappen weet de overheid wat u bezighoudt. Dankzij een bijna totalitaire belastingdienst weet de overheid waar u “recht op hebt”. Om aansprakelijkheid te vermijden gaan bureaus voor kinderbescherming steeds makkelijker over tot het uit huis plaatsen van kinderen, liever een blunder dan een schadeclaim. Politieagenten maken steeds vaker zelf de wet, naar hun wil, door fotografen met hun sterke arm (en wil) te belagen. En de Politie schrijft steeds vaker onrechtmatige bekeuringen uit en ze lachen klagers hierover uit.
Het nieuwe Kabinet zet alleen maar de volgende stap in het voorgaande. Invloed tot achter de huisdeur. Mensen vallen tot 23 jaar onder overheidscontrole (werk/leerplicht), wat later naar 27 jaar opgetrokken moet worden. Dat is betaalde slavernij! Via het EKD wordt ieder kind in de gaten gehouden en krijgt de overheid communistische macht over de opvoeding van kinderen.
Waar lijkt dat op meneer Rutte? Volgens mij lijkt het erop dat de overheid wapens in handen krijgt om de burger te chanteren met iedere stap die zij zet. In die slipstream zal de DNA databank er ook wel een keer komen, natuurlijk eerst om moordenaars te pakken en later om burgers te chanteren.
Effect? Wie geen kinderen heeft kan hiermee niet gechanteerd worden. Wie geen partner heeft, of een losse relatie, kan hiermee niet gechanteerd worden. Wie geen bezit heeft kan niet geplukt worden. En de gevangenissen zijn gelukkig nog comfortabel genoeg dat het wegnemen van vrijheid eigenlijk ook nog wel te verduren is. Tja, de intermenselijke zaken zijn onderhavig aan destructie, en dat schijnen lieden als feministen en (sommige) homo-activisten nog leuk te vinden ook.
Volgens mij lijkt het erop dat dit land, het prive domein, genationaliseerd wordt. De symboliek van The Matrix, maar nu geïmplementeerd als overheidsbedrijf. Is dat liberaal? Nee. Willen we dat? Ja!
Dit is wat Nederland wil meneer Rutte. Zelfs uw liberale achterban. VVD-liberalen willen alleen een Matrix in een andere kleur. Uw eigen Heleen Dupuis, niet de eerste de beste, had als antwoord op solidariteitsuitbreiding van orgaan donatie (iedereen donateur) een inperking van die solidariteit (wie wil geven krijgt rechten). Waar hebben we het over, geïnstitutionaliseerde lijkenpikkerij!
Wat is de stand van zaken? De burger wil dat de overheid zijn vijanden uitschakeld. Die vijand kan iedereen zijn. Mooie auto, mooi huis, andere denkbeelden, de buurman die een schutting wil zetten. Ten tweede wil de burger dat de wereld is zoals de wereld zou moeten zijn, ongeacht de feiten, ongeacht de consequenties. En om aan de kant van het goede te blijven wil de burger best inleveren. Who cares dat er wantrouwens politiek wordt bedreven, we staan toch aan dezelfde kant?
Ja, we staan aan dezelfde kant, de kant van de overheid namelijk. We zijn als gematigde Trotskisten voorstander van de voortdurende revolutie. De Europese Unie die macht naar zich toetrekt om een sociaal democratisch project te realiseren. De Verenigde Naties die hetzelfde doet, op dezelfde manier om dezelfde reden. Beiden varen op het gegeven dat internationale verdragen boven de wet staan.
Zowel de Europese organen, als de Verenigde Naties hebben last van corruptie. En zelfs als we de corruptie repareren zijn zowel de EU als de VN grootschalige Sovjet projecten die met goede bedoelingen of zelfs leugens aan de burgers worden verkocht.
Meneer Rutte, u heeft het aan het verkeerde eind. Er is wel degelijk sprake van vertrouwens politiek. Vertrouwen in de overheid wel te verstaan, en dus hebben mensen wantrouwen in elkaar. Er komt geen liberale samenleving als we elkaar niet vertrouwen, en dat zal niet veranderen als we elkaar niet kunnen vertrouwen. We hebben vertrouwen in de overheid omdat we elkaar haten. Er is geen enkele systeemreparatie die iets aan dat gegeven kan veranderen, omdat het huidige systeem voldoende ruimte biedt tot verandering, die er maar niet komt. Er is maar één weg om dat te doorbreken, wantrouwen in het systeem. Mag ik Ronald Reagan noemen?
Bemoeizucht is ons nationale instituut. We willen vervormen, desnoods vernietigen, zolang de wereld maar wordt zoals ie hoort te zijn. De motieven voor die bemoeizucht zijn uiteenlopend, maar solidariteit is verruit het belangrijkste motief. Mag ik Ronald Reagan noemen?
Maar blijkbaar is dát wat we willen. Ik bedoel, als we de PvdA nodig hebben om in dit land iets te veranderen, nou, dat is eigenlijk toch best wel een eng gegeven nietwaar? En de VVD past klassiek in dit plaatje als een PvdA, maar dan voor werkgevers. En dat is ook zoals VVD-coryfee Henk Vonhoff het spel graag definieert, de drie klassieke stromingen die met elkaar polderen. Who cares bij de VVD als we een zachte dictatuur hebben, waarin werkgevers goed zijn vertegenwoordigd? We hebben in Nederland nog nooit van democratie gehouden met de VVD voorop. Die democratie mag best, zolang mensen maar de “goede” beslissingen nemen. En dan kun je dus niet teveel vrijheid hebben. Dát is ons nationale dogma inzake Staatsinrichting. Het komt neer op Power to the Elite. En dat geldt net zo goed voor de EU als voor de VN!
Wie vrijheid liefheeft, ziet in de kern een probleem van nationale acceptatie. Vrijheid is namelijk overheidsvrij. Vrijheid is het recht om keuzes te maken die consequenties weerslaan op anderen. Die vrijheid bestaat nauwelijks in Nederland, meestal moet je daar een vergunning voor aanvragen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat de overheid geld verdient, dus dingen nalaten is meestal de betere keuze.
Ons probleem is niet vertrouwen. We vertrouwen wel, alleen de verkeerde partij, namelijk de overheid. Ons probleem is acceptatie. We accepteren alles van onze vertrouweling. Goed okee, het een heeft met het ander te maken, maar het is acceptatie die oorzaak is van de pijn.
Geert Wilders heeft het wél begrepen. Misschien dat mensen inhoudelijk het oneens zijn met zijn oproep om de Koran te verbieden. Strategisch is deze zet wél juist. Wilders hamert namelijk op dingen die hij niet accepteert. Dat is van belang om norm te zetten, en die norm tegenover heersende normen te stellen.
De verspreiding van politiek correct gedachtegoed is de ene helft van het probleem voor vrijheidslievenden. Dat mensen die politiek correcte gedachte aanhangen is de andere helft, die waarschijnlijk nog zwaarder weegt ook. Het is de accepterende, de tevreden kiezer die The Big Change tegenhoudt.
En dat grossiert in dogma’s. Als de President van Iran zegt dat hij het Westen wil vernietigen, bedoelt hij eigenlijk dat ie welvaartverdeling wil (wat onjuist is, want Ahmadinejad wil eigenlijk een loonsverhoging van Nederlands politiek columnisten die op het internet publiceren!).
Over integratie. Ik ben al lieden tegengekomen die menen dat ze liever democratisch de Sharia invoeren, dan dat wij onze beschaving opofferen via radicale maatregelen. Is een tegenspraak natuurlijk. Maar de onderliggende boodschap is: laat mijn eenvoudig leventje met rust, ook als de wereld vergaat; liever onvrijheid dan oorlog. Nederlanders houden van kapituleren.
Acceptatie is het probleem. Voor Islam kritici leidt dat tot dhimmitude. Voor burgers leidt dit tot lastenverhoging (denk aan de auto, energie, vliegen). Voor juristen leidt dit tot rechtsinperking (en hogere kans op onterechte veroordeling). En voor burgers in het algemeen leidt dit tot een Big Brother samenleving, waar de VVD van harte aan meewerkt, waarin de burger bij iedere stap die hij zet chantabel wordt gemaakt.
Wilders hakt in op de acceptatie normen. Inzake Islam gaat dit in woord over onze beschaving. In basis gaat het over onze soevereiniteit, wie is hier de baas. Onszelf op de eerste plaats stellen. Dáár gaat het om. Bepaalde beschavingsnormen en daaruit voortvloeiende regels zijn prima, zolang ze maar niet tegen ons werken, dát is de achterliggende gedachte. Dat is zelfs de achterliggende gedachte van Guantanomo Bay. Beschavingsregels zijn goed totdat het fundamenteel tegen ons werkt. Voor zover vrijheid een keuze is die effect op anderen heeft, ligt de grens bij zelfvernietiging, dat mag nooit gebeuren!
Wilders’ strategie is juist. In het huidig politiek correcte klimaat komen we er niet meer uit met overleg en politieke koehandel. Confrontatie is de enige juiste strategie van dit moment. Alleen wanneer heersende politiek correcte normen worden doorbroken kan er een vertrouwensbreuk worden geforceerd tussen burger en overheid. En als het vertrouwen in de overheid wordt gebroken, kan men de afhankelijkheid van de overheid ontmantelen, en de overheid nog inzetten daar, voor dié talenten waar zij goed in is.
Dan hebben we dus niets aan een Marc Rutte’s dagdroom model, waarin het gedachtegoed van Hayek via censuurfilter de inspiratiebron zou moeten zijn voor liberalen. Want Rutte wil gewoon ouderwets inpluggen op de Status Quo, als een PvdA voor werkgevers. Rutte wil bijslijpen, terwijl hervorming nodig is. Rutte zoekt verzoening, terwijl strijd noodzakelijk is.
Hebben we niets aan! Als vertrouwen het probleem is, dan is acceptatie de strijd. En in Rutte’s neiging tot verzoening, zit acceptatie ingebakken.
1 reacties:
Amen!
Een reactie posten