dinsdag 25 augustus 2009
zaterdag 22 augustus 2009
Kinderbescherming is tegen succes
DrNomad 16:42 justitie, kinderbescherming, succes 21 comments
Op een dag vraagt het kind aan zijn ouders of het zelfstandig de drukke straat mag oversteken. Het kind heeft dit natuurlijk al een paar keer stiekem gedaan. Als ouder probeer je dan de situatie in te schatten. En als het kind er klaar voor is, en de ouders ook, dan wordt die toestemming verleend.
Anders is het als een meisje op 13 jarige leeftijd vraagt om solo over de wereld te zeilen, zoals Laura Dekker deed. Als ouder beslis je op dezelfde manier. Zijn kind en ouders er klaar voor? Dan kun je de ouderlijke toestemming verlenen.
Geboren op een boot, opgegroeid op een boot, inmiddels al een paar keer solo van Nederland naar Engeland gevaren en weer terug. De ouders kennen de vaardigheden van hun dochter om afgewogen toestemming te verlenen.
Het doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg volk ziet alleen een zelfmoordpoging. Ze zien niet graag dat hun eigen dochter met een bootje over de wereld gaat zeilen. Maar hun eigen dochters zijn dan ook niet geboren en opgegroeid op een zeilboot.
De wereldrecord poging kan een succes worden, bij Duinkerke al stranden in teleurstelling, of Laura kan nooit meer terugkomen. Bij het verlenen van toestemming hebben de ouders van Laura heus wel gedacht aan de risico’s, het is een zeilfamilie.
De kinderbescherming is ook bezig met een recordpoging. Zij probeert namelijk zoveel mogelijk gezinnen kapot te maken. Gezindestructie is de kerntaak van de kinderbescherming, al decennia. De specialisten in gezinsonthoofding hebben uithuisplaatsing van kinderen als hamer en zien ieder probleem als spijker.
En daarmee zijn er bijna twee stokken om mee te slaan.
Met haar reis zou Laura zich onttrekken aan de leerplicht wet en ze krijgt geen toestemming om als bijzonder geval behandeld te worden. Het is dat u het even weet: kinderen gaan niet naar school om te leren, maar om zich aan de wet te houden. Iedere bepaalt uiteraard zelf of men iets moois maakt van die schooltijd.
De tweede stok – in aantocht – is dat de kinderbescherming de ouders van Laura uit hun ouderlijk gezag wil plaatsen. En als dat niet lukt, moet het gezin uiteraard vernietigd worden door Laura tijdelijk uit huis te plaatsen. Niet dat deze ouders hun dochter bont en blauw slaan, haar fysiek en psychisch mishandelen. Nee, de kinderbescherming zijn tegenwoordig maritieme experts, weten alles van zeilen en willen grip op de situatie omdat de ouders in hun ogen een “onverantwoordelijke” toestemming hebben verleend aan hun avontuurlijke dochter.
Laura had beter kunnen dromen van een mooie saaie kantoorbaan, of aan de lopende band werken in de fabriek. Want dat is waar school, onder de leerplicht, de kinderen voor opleidt. Als Laura’s wereldreis een succes wordt, kan ze wellicht makkelijker sponors vinden voor toekomstige reizen. Dan ben je al een hele stap verder in het leven dan al die brave klasgenoten die later met moeite een baan vinden in het magazijn van een groothandel.
Zelfs als over een paar dagen blijkt dat de hele zaak niet meer is dan een publiciteitsstunt, zoals we die wel vaker zien, dan toont het gedrag van de leerplichtambtenaar en de kinderbescherming precies het gezicht van de Nederlandse orde. De kinderbescherming beschermt geen kinderen, maar maakt gezinnen kapot met als doel de Nederlandse orde te bewaken. Die orde is doe-maar-gewoon.
In dit land van onbegrensde beperkingen moet je naar school, om opgevoed te worden zodat je dienst kunt doen voor de Staat, in de illusie dat je vrijheid hebt. Je mag best een eigen mening hebben, maar geen verschil maken. Zou het geen chaos worden als mensen een verschil konden maken? Het past in het plaatje waarin de sociale politiek de sterkste macht probeert breken: de familieband. Het verbod op de corrigerende tik, het stimuleren van vrouwen om te gaan werken en subsidies aan kinderdagverblijven zijn onderdeel van datzelfde beleid.
Het moge duidelijk zijn. Als wonderkind heb je het lelijk getroffen als je in Nederland woont. Dan treed de kinderbescherming prominent op om succes in de weg te staan.
Je zou zeggen dat de Somalische piraten een groot gevaar zijn voor Laura Dekker. Niets is minder waar. Leerplichtambtenaren en de kinderbescherming zijn een veel groter gevaar. Hun vernietigingsdrang uit pure bemoeizucht stopt pas als ze hun zin hebben gekregen. Tegen de tijd dat Laura met succes terugkomt in Nederland, is haar gezin beroofd en berooid door de Nederlandse (semi) overheid.
De meest gezonde houding die mensen kunnen aannemen is dan ook: de overheid kan gewoon doodvallen. We mogen ook wel dat spreekwoord eens aanpassen: emigreert eer gij begint. Nederland haat succes. Wereldrecordpoging prima, maar niet hier.
vrijdag 7 augustus 2009
Het houdt een keer op..
DrNomad 12:45 crisis, economie, kabinet, politiek 2 comments
Het lijkt een beetje op de Nederlandse mythe, waarin de overheid werk verschafte tijdens de crisisjaren om werkloosheid te bestrijden. Eerst komt er een lichting arbeiders die met allerlei gereedschap kuilen in de grond graaft. Later komt er een tweede ploeg die de gaten weer dichtmaakt.
Waar of niet waar, het volgende is zeker de realiteit. Werkende mensen betalen belasting, zodat de overheid uit de vijver van zwakkeren en inactieven, mensen in dienst kan nemen, om de werkende mensen tegen te werken. “Echte” banen dus. Dat gaat goed zolang er nog werkende mensen zijn natuurlijk.
En dan heb je natuurlijk nog de idealisten in de politiek of bij de overheid. Die hebben eigenlijk als doel om de baas te spelen. Maar ze proberen dat te verbergen door een belofte te geven voor één of ander idealisme. Het ideaal is uiteraard om anders te zijn dan nu, want verandering definieert hun eigen carrière.
Als de werkloosheid flink stijgt, kan de overheid een groot project uitvoeren – zoals het aanleggen van een bos bij Amsterdam, of het construeren van de Afsluitdijk. Toegegeven, daar hebben we nog steeds plezier van, maar zulke projecten hebben niet voor blijvende werkgelegenheid gezorgd. Roosevelt’s New Deal heeft economisch gefaald, ook in Nederland. Men probeerde de economische motor aan te zwengelen, maar de motor startte niet door. Dat kwam niet door fouten, het hele idee was fout. De economische ellende was nog even groot als daarvoor, alleen nu met torenhoge Staatsschuld.
Wat ook niet heeft gewerkt is het inflatoire beleid van centrale banken. Centrale banken, vooral de Amerikaanse FED, drukten geld en maakten het mogelijk om goedkoop geld te lenen in de jaren negentig. Dat extra geld was vooral gericht op de ICT-sector, om de millennium bug te bestrijden. Wegens overvloed aan geld, kon iedereen met ook maar enig benul van computers, opeens een goed betaalde baan krijgen. Toen de centrale banken stopten met hun beleid, stortte de zogenaamde dot-com bubbel in elkaar. Na de aanslagen van 11 september wilde de FED de economie er weer bovenop krijgen, opnieuw met inflatoir beleid, alleen ging het geld nu richting de banken en huizensector. Iedereen die ademhaalde kon een lening krijgen. Toen de FED in 2005 hun beleid afbouwde, stortte de kredietbubbel in elkaar, met de huidige economische crisis als gevolg.
Als men het spelletje opnieuw wil spelen met inflatoir beleid van centrale banken, dan is het nog maar de vraag in welke sector dat geld gepompt moet worden. Welke sector heeft genoeg potentieel om al die werklozen aan een baan te helpen? De industrie voor milieu en duurzaamheid? Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Het aanleggen van een windmolenpark in de Noordzee, die niet verzakt en op eigen kracht draait, lijkt meer op een New Deal project voor hoger opgeleiden dan dat je hiermee een zichzelf onderhoudende industrie optuigt waarin ook lager opgeleiden kunnen werken. Buiten dat, ook een milieububbel zal uiteindelijk knappen.
Waar in de toekomst de banen vandaan moeten komen is dus een belangrijke vraag die nog niet beantwoord is. Daarnaast verandert de Amerikaanse arbeidsmarkt; babyboomers die door de crisis hun pensioen zijn kwijtgeraakt, moeten opnieuw aan de slag. Dankzij ouderdom gerelateerde privileges zijn de senioren op die arbeidsmarkt een geduchte concurrent voor hun kinderen en kleinkinderen. Weliswaar stijgen koersen op de beurs, en zijn er “signalen” dat het beter gaat met de economie, maar de sterk stijgende en aanhoudende werkloosheid in de USA geeft aan dat die signalen maar weinig rekening houden met de onderliggende economie.
En dat belooft allemaal weinig goeds voor Nederland. Sommige Nederlanders komen terug van vakantie en vinden een slechts nieuws brief op de mat, over hun werkverband; ontslag of faillissement. De voorspelling is, dat de werkloosheid pas in de tweede helft van dit jaar flink gaat stijgen.
Het huidige Kabinet heeft altijd als uitgangspunt gehad: wil veel geld uitgeven. Recessie of niet. De zonneschijn begroting van Prinsjesdag 2008 was bij het voorlezen al achterhaald. Toen Fortis en ING gered “moesten” worden, kon het Kabinet de economische crisis niet meer negeren. Het crisisoverleg heeft weken geduurd, maar de uitgavenplannen zijn vrijwel niet gewijzigd.
Bezuinigingen zouden volgens de politici erg schadelijk zijn, zeker als de verwachting uitkomt dat de economie snel weer aantrekt. Het moge duidelijk zijn dat de verwachting van economisch herstel ongegrond is.
In augustus wordt er gesleuteld aan de volgende miljoenennota. Maar het huidige Kabinet heeft nog steeds als uitgangspunt: wil veel geld uitgeven. Men hoeft van Prinsjesdag 2009 dan ook niet veel goeds te verwachten.
In het recente verleden hebben de politici ieder argument aangegrepen om maar niet te hoeven snijden in de uitgaven, en om de Staatsschuld te laten oplopen. Het is dan ook te verwachten dat de politici hetzelfde gedrag zullen vertonen voor de aanstaande miljoenennota. Er zijn immers “economische signalen” genoeg om hoge uitgaven opnieuw aan elkaar te liegen.
De deeltijd-WW en het “verplichte” vrijwilligerswerk voor werklozen, lijken samen op twee maatregelen die de arbeiders van de straat moeten houden, zodat ze niet gaan protesteren of plunderen. Maar het geld voor deeltijd-WW is er al een keer doorheen gejaagd. En ook al is daarvoor nu even nieuw budget, het houdt een keer op.
“Het houdt een keer op “, is precies datgene waar het huidige Kabinet zich *niet* op voorbereid. Het huidige Kabinet Balkenende zou daarom wel eens het meest schadelijke Kabinet kunnen worden sinds de Tweede Wereldoorlog.