2009 zou het verloren jaar worden. 2010 wordt een stookjaar. De Amerikanen verhoogde hun importtarief met 145% op stalen buizen uit China. China verbood de import van Amerikaanse films wegens redenen voor cultuurbehoud. Het zijn de eerste stapjes naar een handelsoorlog, zoals in de jaren dertig vorige eeuw, waar uiteindelijk niemand beter van wordt. Het lijkt alsof de Doha ronde, om handelsbarrières te beslechten, nu 180 graden is gedraaid. Bij problemen denkt ieder aan zichzelf. We mogen dus verwachten dat het vuurtje verder wordt opgestookt.
De Chinese economie is fragiel. Nieuw gebouwde wolkenkrabbers in Shanghai staan leeg. De grootste shopping mall ter wereld, ten zuiden van China, is opgeleverd in 2005 en huisvest hooguit 12 kledingboetiekjes die nauwelijks iets verkopen. In de nieuwe stad Ordos zijn alle huizen verkocht, maar de mensen willen er niet wonen omdat er geen winkels zijn. De winkels willen er niet naartoe omdat er geen klanten zijn. China leeft van export. Een export daling veroorzaakt werkloosheid, wat in China tot oproer en opstand kan leiden en dat wil de Chinese overheid ten koste van alles voorkomen.
De Amerikanen kregen het met overheidsmaatregelen maar niet voor elkaar om de motor van de economie aan te zwengelen. De statistieken lijken mooi, maar ze hebben geen gezonde basis. Freddie Mac en Fanny May krijgen nu overheidssteun tot in het oneindige. Maar de mensen hebben al genoeg schulden en hebben geen zin in meer problemen. Door de dreiging van een overheidsmaatregel, om creditcard rentes te bevriezen, stegen eind oktober de rentes van alle creditcards richting 30% en banken vragen zich nu af of de creditcard nog een rendabel product is. De Democraat Barney Frank heeft alvast 4 triljoen dollars gereserveerd voor de volgende economische crisis.
In 2009 is er een “bond-bubble” ontstaan. Op de vlucht voor waardedaling en deflatie, trokken beleggers hun geld uit aandelen, en stopten ze hun geld in obligaties, die nauwelijks winst maken. De voorspelling is dat in 2010 deze bond-bubble zal knallen. Dat betekent dat het moeilijker zal worden om obligaties te verkopen, en daarmee zullen investeerders ook minder geneigd zijn om geld aan overheden uit te lenen. En als overheden geen geld meer kunnen lenen, dan is het einde oefening voor overheidssteun aan de eigen economie. Als reactie op de bond-bubble crash zouden beleggers wel eens in Dollars kunnen vluchten, ten koste van de Euro. Dit lijkt een idioot idee. Echter de Dollar geldt nog steeds als wereldreserve munt, en de relatief hoge koers van de Euro is nergens op gebaseerd.
Europa staat er slechter voor dan de USA. Hoewel diverse Staten en steden in de USA failliet zijn, krijgen zij altijd nog steun van de federale overheid. In de Europese Unie is het zowat verboden om landen in problemen te helpen. Griekenland en Ierland staan in de schijnwerpers, maar evenzo gaat het al jaren slecht met Spanje, Portugal, Italië en diverse voormalig Oostblok landen. Europa zal nooit de sterkste economie ter wereld worden, omdat de uitgebreide sociale voorzieningen de werklust afremt.
Nederland is een merkwaardig geval. Nederland heeft “geluk” gehad da
t de werkloosheid momenteel nog “meevalt”, ook al waren de klappen hard voor degenen die wél getroffen zijn. Het houdt echter op met de Staatssteun. In juni worden politieke maatregelen besproken om de overheidsfinanciën op orde te krijgen. Er moet een gat van 35 miljard gedicht worden voor de komende jaren. Dat betekent een mix aan belastingverhogingen en bezuinigingen op overheidsvoorzieningen.
Net als met de AOW maatregel om de leeftijd naar 67 te trekken, zal de burger dus steeds vaker, méér betalen voor minder kwaliteit. De plannen die in juni worden besproken, zullen op zijn vroegst op Prinsjesdag 2010 gepresenteerd worden, en die plannen zullen op zijn vroegst op 1 januari 2011 ingaan. 2011 is verkiezingsjaar voor de Tweede Kamer.
Voor een elite die er trek in heeft om Geert Wilders de wind uit de zeilen te nemen, zou deze strategie wel eens heel effectief kunnen zijn. De eerste helft van 2011 worden de maatregelen al gevoeld. Iedere politicus heeft daarmee genoeg tijd om schande van die maatregelen te spreken, die dan door het volk als reeën wordt gevoeld. In andere woorden, aanpak van de economische crisis wordt het verkiezingsthema van 2011. Mogelijk dat iedereen hierdoor Geert Wilders zal vergeten.
De Nederlandse economie heeft in 2010 een naijl-effect op 2009. De werkloosheid zal oplopen, werkloosheid die eigenlijk ten opzicht van 2009 is uitgesteld.
Een double-dip recessie zou behoorlijk wat roet in het eten gooien, nu de politiek zich richt op betere tijden. Als de Nederlandse overheid over een jaar wil bezuinigen, terwijl ze dit jaar plotsklaps opnieuw “economische hulp” wil verlenen, dan kraken de overheidsfinanciën uit hun voegen.
Het double-dip scenario is erg waarschijnlijk, het is alleen de vraag op welke termijn het zal gebeuren. Na de Wallstreet crash in 1929, gaven overheden ook economische hulp (bijv. de New Deal van Roosevelt). In 1932 dacht men dat de economie gered was, echter in 1937 crashte de beurs opnieuw. Een double-dip scenario is het verschil tussen mooie statistieken door overheidshulp in een nepeconomie, en een daadwerkelijk zelfstandig draaiende economische motor.
De Minister van Financiën, Bos, zei bij de Algemene Beschouwingen in 2009 dat de New Deal niet heeft geholpen. Maar volgens Bos hebben nu de mondiale overheden voor het eerst samengewerkt en weten ze wat ze moeten doen. De Nederlandse overheid weet helemaal niet wat ze moet doen. Ze heeft de crisis niet zien aankomen. Toen ie er was, heeft ze de crisis ontkent. Toen ze er niet meer omheen konden, hebben ze slappe maatregelen genomen en de moeilijke beslissingen vooruit geschoven. Gezien het opkomend protectionisme lijkt er een eind gekomen te zijn aan de overheidssamenwerking waar Bos nog vol vertrouwen over sprak.
2010 wordt een jaar waarin grote machtsblokken elkaar bestoken met protectionistische maatregelen. Het wordt het jaar van importverboden, handelstarieven, exportsubsidies en ga zo maar door. De wereld stevent af op een wereldhandelsoorlog. De linkse mensen zullen zien dat Obama in de eerste plaats President is van de Verenigde Staten en niet van ons allemaal.
De Chinese economie is fragiel. Nieuw gebouwde wolkenkrabbers in Shanghai staan leeg. De grootste shopping mall ter wereld, ten zuiden van China, is opgeleverd in 2005 en huisvest hooguit 12 kledingboetiekjes die nauwelijks iets verkopen. In de nieuwe stad Ordos zijn alle huizen verkocht, maar de mensen willen er niet wonen omdat er geen winkels zijn. De winkels willen er niet naartoe omdat er geen klanten zijn. China leeft van export. Een export daling veroorzaakt werkloosheid, wat in China tot oproer en opstand kan leiden en dat wil de Chinese overheid ten koste van alles voorkomen.
De Amerikanen kregen het met overheidsmaatregelen maar niet voor elkaar om de motor van de economie aan te zwengelen. De statistieken lijken mooi, maar ze hebben geen gezonde basis. Freddie Mac en Fanny May krijgen nu overheidssteun tot in het oneindige. Maar de mensen hebben al genoeg schulden en hebben geen zin in meer problemen. Door de dreiging van een overheidsmaatregel, om creditcard rentes te bevriezen, stegen eind oktober de rentes van alle creditcards richting 30% en banken vragen zich nu af of de creditcard nog een rendabel product is. De Democraat Barney Frank heeft alvast 4 triljoen dollars gereserveerd voor de volgende economische crisis.
In 2009 is er een “bond-bubble” ontstaan. Op de vlucht voor waardedaling en deflatie, trokken beleggers hun geld uit aandelen, en stopten ze hun geld in obligaties, die nauwelijks winst maken. De voorspelling is dat in 2010 deze bond-bubble zal knallen. Dat betekent dat het moeilijker zal worden om obligaties te verkopen, en daarmee zullen investeerders ook minder geneigd zijn om geld aan overheden uit te lenen. En als overheden geen geld meer kunnen lenen, dan is het einde oefening voor overheidssteun aan de eigen economie. Als reactie op de bond-bubble crash zouden beleggers wel eens in Dollars kunnen vluchten, ten koste van de Euro. Dit lijkt een idioot idee. Echter de Dollar geldt nog steeds als wereldreserve munt, en de relatief hoge koers van de Euro is nergens op gebaseerd.
Europa staat er slechter voor dan de USA. Hoewel diverse Staten en steden in de USA failliet zijn, krijgen zij altijd nog steun van de federale overheid. In de Europese Unie is het zowat verboden om landen in problemen te helpen. Griekenland en Ierland staan in de schijnwerpers, maar evenzo gaat het al jaren slecht met Spanje, Portugal, Italië en diverse voormalig Oostblok landen. Europa zal nooit de sterkste economie ter wereld worden, omdat de uitgebreide sociale voorzieningen de werklust afremt.
Nederland is een merkwaardig geval. Nederland heeft “geluk” gehad da
t de werkloosheid momenteel nog “meevalt”, ook al waren de klappen hard voor degenen die wél getroffen zijn. Het houdt echter op met de Staatssteun. In juni worden politieke maatregelen besproken om de overheidsfinanciën op orde te krijgen. Er moet een gat van 35 miljard gedicht worden voor de komende jaren. Dat betekent een mix aan belastingverhogingen en bezuinigingen op overheidsvoorzieningen.
Net als met de AOW maatregel om de leeftijd naar 67 te trekken, zal de burger dus steeds vaker, méér betalen voor minder kwaliteit. De plannen die in juni worden besproken, zullen op zijn vroegst op Prinsjesdag 2010 gepresenteerd worden, en die plannen zullen op zijn vroegst op 1 januari 2011 ingaan. 2011 is verkiezingsjaar voor de Tweede Kamer.
Voor een elite die er trek in heeft om Geert Wilders de wind uit de zeilen te nemen, zou deze strategie wel eens heel effectief kunnen zijn. De eerste helft van 2011 worden de maatregelen al gevoeld. Iedere politicus heeft daarmee genoeg tijd om schande van die maatregelen te spreken, die dan door het volk als reeën wordt gevoeld. In andere woorden, aanpak van de economische crisis wordt het verkiezingsthema van 2011. Mogelijk dat iedereen hierdoor Geert Wilders zal vergeten.
De Nederlandse economie heeft in 2010 een naijl-effect op 2009. De werkloosheid zal oplopen, werkloosheid die eigenlijk ten opzicht van 2009 is uitgesteld.
Een double-dip recessie zou behoorlijk wat roet in het eten gooien, nu de politiek zich richt op betere tijden. Als de Nederlandse overheid over een jaar wil bezuinigen, terwijl ze dit jaar plotsklaps opnieuw “economische hulp” wil verlenen, dan kraken de overheidsfinanciën uit hun voegen.
Het double-dip scenario is erg waarschijnlijk, het is alleen de vraag op welke termijn het zal gebeuren. Na de Wallstreet crash in 1929, gaven overheden ook economische hulp (bijv. de New Deal van Roosevelt). In 1932 dacht men dat de economie gered was, echter in 1937 crashte de beurs opnieuw. Een double-dip scenario is het verschil tussen mooie statistieken door overheidshulp in een nepeconomie, en een daadwerkelijk zelfstandig draaiende economische motor.
De Minister van Financiën, Bos, zei bij de Algemene Beschouwingen in 2009 dat de New Deal niet heeft geholpen. Maar volgens Bos hebben nu de mondiale overheden voor het eerst samengewerkt en weten ze wat ze moeten doen. De Nederlandse overheid weet helemaal niet wat ze moet doen. Ze heeft de crisis niet zien aankomen. Toen ie er was, heeft ze de crisis ontkent. Toen ze er niet meer omheen konden, hebben ze slappe maatregelen genomen en de moeilijke beslissingen vooruit geschoven. Gezien het opkomend protectionisme lijkt er een eind gekomen te zijn aan de overheidssamenwerking waar Bos nog vol vertrouwen over sprak.
2010 wordt een jaar waarin grote machtsblokken elkaar bestoken met protectionistische maatregelen. Het wordt het jaar van importverboden, handelstarieven, exportsubsidies en ga zo maar door. De wereld stevent af op een wereldhandelsoorlog. De linkse mensen zullen zien dat Obama in de eerste plaats President is van de Verenigde Staten en niet van ons allemaal.