Ik werd gebeld op mijn mobiel. Marechaussee. Was ik op Schiphol? Op wie stond ik te wachten? Of ik even bij de informatiebalie kon wachten voor een ontmoeting. Prima. Ik werd opgehaald door een vriendelijke Mareschaussee dame. Mijn overheidsallergie wist ik nog te onderdrukken. Ik meende dat er iets mis was omdat ze mij immers kwam ophalen, ik vertelde haar dat ik de brief methode van iemand anders had geleerd, dat het op de site van de IND stond en dat ik het al twee keer succesvol had toegepast.
We gingen naar het gebied achter de paspoort controle. Daar zat mijn vriendin verbouwereerd op een bankje met een papieren draagzak voor haar handbagage. Ik gaf haar een aai over de bol en legde in het Portugees uit wat er aan de hand was. Briefmethode is niet goed, mevrouw gaat waarschijnlijk uitleggen hoe het wél moet. Mevrouw zei, “en nu in het Nederlands”, dus ik herhaalde mijzelf in het Nederlands. Ja, ze ging even uitleggen hoe het wel moest. Ik sta voor periode verblijf garant voor mevrouw, daarvoor moet ik een brief sturen naar mijn gemeente, plus loonstrook, die stuurt dat dan weer door naar de ambassade, en zo krijg je dan je toeristenvisum.
Wat opviel was, toen ik door de bagagekamer liep, was er slechts één band waarop bagage ronddraaide. De ruimte was buiten deze bagageband helemaal leeg. Bij het hoekje van de paspoort controle stonden vijftien mensen in een klein kamertje te praten, dossiers uit te wisselen, en twee mensen waren bezig met mijn vriendin en een Braziliaanse dame die zij op het vliegtuig had ontmoet.
Na het verhaaltje over brief aan de gemeente was alles in orde en konden we weer verder. Blijkbaar zie ik er niet uit als iemand die een minimumloon verdient, anderhalf minimumloon is vereist (alsof je in die loonschaal vliegtickets kunt betalen).
De kleinste tas bagage kwam als laatste van de band af. Daarna door de aangifte controle. Nee niks om aan te geven. Ik kon mijn overheidsallergie nauwelijks verbergen, ik staarde bij het passeren maar een beetje voor me uit om niet mijn bloed te laten koken bij het zien van een overheidsambtenaar.
En toen werden we eruit gepikt. Of mijn vriendin even haar koffers door een machine wilde laten scannen. Prima. De vriendin van eerder was inmiddels ook gearriveerd. Die mocht ook haar koffer door de scanner halen. En de koffer moest daarna open. Die zat propvol met allerlei damesspullen en verder niks bijzonders. En terwijl dit gaande was, stond mijn vriendin braaf te wachten totdat de andere dame klaar was. Tot er een andere douanier op mijn vriendin afstapte, of ze even haar schoenen met hoge hakken ook kon laten scannen. Als we eerder waren doorgelopen was dit dus niet gebeurd. Affijn, natuurlijk niks aan de hand.
Ik was flink geïrriteerd door deze nonsens controles. Alle Nederlanders mochten doorlopen, maar alle Brazilianen werden gecontroleerd, zo leek het wel. Wat opviel? Ook bij deze douaniers stond zo’n twintig man niets uit te voeren. Bij het weglopen riep ik ze nog na, “dit hoort zeker allemaal bij de staking”, bekend was dat de Politie mensen ging lastigvallen vanwege de staking.
Ik heb op zich geen principiële bezwaren tegen grenscontroles. Maar het is dat de douane net als de politie tegenwoordig wordt ingezet om geld uit de samenleving op te halen. Bovendien wordt de douane tegenwoordig ingezet om de wereld te verbeteren. Als je een duur kettingkje aanhebt waarvan je de kassabon niet meer hebt, wordt het in beslag genomen. Als je een zeldzame schelp van een dood zeedier meeneemt wordt het zonder pardon in beslag genomen.
De douaniers zijn minsten net zulke grote schoften als de politie. Het feit dat je flinke belastingen betaald zodat ze met zijn twintig kunnen lummelen op Schiphol, en de tijd doden door nonsens controles zegt alles. Bij aankomst hal 3 viel mij al meteen op dat zeer weinig mensen de aankomers stonden op te wachten, terwijl het de vorige keer zowat dringen was.
Deze douaniers hebben gewoon de tijd gedood met controles van Brazilianen, omdat zij niet in de pers klagen over de volslagen nutteloosheid hiervan. In het argument “dan doen ze tenminste wat” hadden ze ook Nederlanders kunnen lastigvallen, maar dat hebben ze niet gedaan. De hogere terreurdreiging wegens de film Fitna gaat ook niet op, Brazilië is een katholiek land. Kortom, de douaniers waren gewoon de doodordinaire schoften zoals je dat vaker ziet bij de overheid; ambtenaren die in niets geïntereseerd zijn behalve zichzelf.
Saillant detail. Later deze week sprak ik met een vriend die ook een Braziliaanse vriendin heeft, over die brief. Hij zei, het staat op de site van de IND dat je het op deze manier kunt doen. Er hoeft geen garantieverklaring naar de gemeente gestuurd te worden.
De douaniers zijn behalve schoften dus ook nog eens slecht op de hoogte van de regels.
0 reacties:
Een reactie posten