Een paar voorbeeldjes. Ene Aron Ranen beweert dat de mens nooit op de maan is geland. Deze theorie kent een aantal indrukwekkende films. Veel mensen zullen het nalaten om ook even naar de site van Clavius te gaan. Die site is weer bedoeld om de Moonhoax films te ontkrachten. Soms vinden we nog interresanter materiaal.
Voorbeeld twee. Op Zapruder wordt beweerd dat het retro virus HIV geen AIDS veroorzaakt. Er is ook een film over de groep dissidente wetenschappers, die zichzelf HIV-sceptici noemen.Voor deze zogenaame AIDS Hoax bestaan weer rebuttal sites. Stel ik wordt zeropositief getest, welke van de twee verhalen kan ik vertrouwen? Met voorgaande informatie lijkt me dit een vreselijk en dodelijk dillemma.
Voorbeeld drie. De bekende 9/11 conspiracies zijn tegenwoordig het meest actueel. De 9/11 kent ook al enkele stromingen (LIHAP/MIHAP, de Joden/Britten/Amerikanen hebben het gedaan of laten gebeuren). Ook de 9/11 wereld heeft zijn rebuttal sites, op de wikipedia pagina vind u zelfs genoeg linkjes om de komende maand zoet te zijn.
Een kritische en geoefende doorsurfer zoekt ook naar de debunkers/rebuttals, als ze de marketing van een hoax of conspiracy tegenkomen. Maar het zijn er maar weinig die dat écht doen. Dat is ook niet zo vreemd. Wil je als informatieconsument een mening vormen, zul je jezelf in het gevecht over details moeten verdiepen. En voor zover je in staat bent om die details ook maar te begrijpen, moet je daar ook nog eens de tijd voor willen nemen.
Dan is mijn gedachte, daar hebben we de media toch voor? Maar we hebben gezien hoe de Nederlandse media werkt, die wil vooral horizontaal evenwichtig zijn en tegelijkertijd pluriform.
Als Maurice de Hond zou onderzoeken hoeveel Nederlanders geloven dat President Kennedy is vermoord door de CIA en de FBI, zou het resultaat bijna suggereren dat het hier om een onvoldongen feit gaat. Vooral de conspiracy films kwamen op televisie, en minder het verhaal van de Amerikaanse overheid. Dit is dus de Nederlandse evenwichtigheid in de praktijk. Die andere kant van het verhaal kennen we nauwelijks!
Bart-Jan Spruyt schreef op zijn weblog, hoe de oorlog in Irak werd verslagen door verschillende Amerikaanse media. Links en rechts zijn volgens Spruyt lood om out ijzer; de journalistieke kwaliteit gaat naar nul. Evenwichtige berichtgeving zou volgens Spruyt beter zijn.
Ik ben het oneens met Bart-Jan Spruyt. Evenwichtigheid verrast niet want het is middelmatig. Passionele concurrentie kan juist wél verrassen. Spruyt laat het zelf al zien met zijn eigen voorbeeld. Twee stations zenden totaal verschillende beelden uit over hetzelfde onderwerp. In Nederland kunnen we op drie verschillende zenders, drie keer hetzelfde zien!
We zien en horen en lezen dagelijks de gevolgen van “evenwichtigheid” op radio en televisie en in de kranten. Redacteuren moeten dan bepalen wat evenwichtig is; dat is vooral een kwestie van smaak en smaak is politiek. Daarom zitten we nu met evenwichtige vervlakking, dat door zó veel redactionele filters is gegaan, dat we er ook nog eens kwaliteitswaarde aan hechten (kuch).
Martijn van Calmthout, directeur voor de wetenschapsafdeling van de Volkskrant wil klimaatsceptici niet meer aan het woord laten, omdat anders de plebs in de war raken. Prima natuurlijk. Maar als de Telegraaf die klimaatsceptici óók niet aan het woord laat, dan is er een evenwicht zonder balans, een evenwicht zonder trekkende krachten. Wat dat betreft had Arendo Joustra een goed punt te pakken.
De media houdt zich téveel bezig met kijken naar de concurrentie, en men wil téveel op de concurrentie lijken. In persoon van Calmthout wil de Volkskrant als herder voor de plebs spelen. En klimaatcommunist Elmar Veerman krijgt ongeveer een hartverzakking als de KRO een “tegengeluid” uitzendt. Het lijkt wel alsof concurrentie over ideeën en informatie buiten de comfort-zone van de journalistiek staat, alsof men er allergisch voor is.
En maar keuvelen op De Nieuwe Reporter, hoe het nu verder moet met de oude media, nu de nieuwe media zo sterk in opkomst is. Alsof het om techniek en distributie gaat.
De media zou weer eens ouderwets moeten gaan concurreren. de KRO heeft hiervoor de juiste stap gezet, met de uitzending van de Swindle. Dat is prima bevallen, mijn eerdere cynisme is gelukkig onjuist gebleken.
Bovenstaande conspiracy theoriën plus rebuttals laten zien dat er twee kanten zitten aan ieder verhaal. Het laat ook zien hoe moeilijk het is voor een doorsnee internetgebruiker om een gedegen mening te vormen. Zo’n mening kan erg belangrijk zijn voor het handelen, denk aan de Aids hoax. En wie nog een stapje vérder gaat, komt erachter dat de betrouwbaarheid van informatie op het internet niet altijd even goed is. Het filmpje 9/11 Conspiracy Wars laat dit op een hilarische manier zien (downloaden met Azureus).
Een bekende. Het is in de eerste plaats de taak van de media om in betrouwbare informatie te voorzien.
Maar vanuit de huidige situatie zou het beter zijn als er echte mediakampen zijn. De Telegraaf en de Volkskrant kunnen in het klimaatdebat beiden een kamp kiezen en daarover een keiharde informatiestrijd voeren. Ditzelfde spelletje zouden kunnen herhalen voor de missie in Uruzgan, de toekomst van de Europese Unie enzovoort. Voor een gedeelte doen de kranten dit al, maar dit zou ik ook graag willen ervaren met radio en televisie.
Zoals het media landschap er nu uitziet, lijkt het net alsof ze alleen in de USA begrijpen dat een verhaal verschillende kanten heeft.
Wat mij betreft dan ook, weg met de “evenwichtige pluriformiteit” (of de pluriforme evenwichtigheid, whatever), geef mij maar bikkelharde concurrentie.
Weg met de herders, geef mij maar generaals. Concurrentie past goed bij de huidige gepolariseerde samenleving.
Weg met horizontale middelmatige evenwichtigheid. Ga verticaal de diepte in en beconcureer elkaar, vecht over details. Doe eens spectaculair met belangrijke zaken!
7 reacties:
'Conspiracy' sites zijn vaak al debunkers van het officiële verhaal. Er worden expres compleet wereldvreemde conspiracies tussen de overige onderzoeken geplaatst om alle conspiracies als malloten te kunnen bestempelen.
Volgens mij kun je alle onwelgevallige feiten (of meningen) als onbetrouwbaar verklaren en op die manier naar een bepaalde conclusie toewerken. Maar dan bedrijf je politiek en geen waarheidsvinding. En politiek bedrijven is precies wat de conspiristen in het 9/11 veld doen - ze willen behalve boeken verkopen ook de oorlog stopzetten. De Aids hoax zou je nog kunnen opvatten als een wetenschappelijk debat, zolang de pleiters nog schone handen (lijken) te hebben. De Moonhoax is zonder twijfel om boeken te verkopen, zelfs als ze gelijk hebben.
DrNomad
Door een kwestie af te doen als conspiracy, of de boodschapper als complotdenker, wordt de inhoud verworpen nog voordat men in staat is de informatie onbevangen te consumeren.
Nieuwsmedia verschuilen zich al te vaak voor omstreden kwesties omdat ze 'te vaag' zouden zijn. Maar die vaagheid wordt juist door hen zo gekoesterd door er niet over te schrijven.
Neem 9/11 als meest opzichtige voorbeeld. Zowel de 911 Commission als twee onderzoeksinstituten (NIST en FEMA) zijn geconfronteerd met vele harde vraagstellingen als reactie op hun zeer onvolledige rapportages. Waarom springt de pers daar niet bovenop?
De hoeveelheid klokkenluiders tegen het officiële 9/11 verhaal, van zeer gezaghebbend tot zeer deskundig of beiden, is overweldigend. Wie steunt deze mensen door hun verhalen op mainstreampodia te presenteren?
Neem alleen al het bestaan van honderden citaten van (voormalige) kopstukken uit militaire, politieke en wetenschappelijke kringen.
http://www.waarheid911.nl/911perspectief.html#911critics
Niettemin blijven nieuwsmedia er in slagen om deze kwesties te marginaliseren als gevallen van uit de hand gelopen fantasieën.
Frank Ho
Waarheid911.com
http://www.patriotsquestion911.com/
Gegeven link van waarheid911 werkt niet en is onvolledig.
Bovenstaande link is korter, hoewel de linkfunctie hier ook niet werkt.
Wat betreft 9-11 en de Joden die het hebben gedaan. Dat hoort geloof ik zionisten te zijn, een belangrijk verschil.
Als kranten een kant kiezen vergroot je alleen maar de polarisatie. Amerika is daar een mooi voorbeeld van. Daar zie je steeds meer afstand en verschil komen in realiteitsbeleving, van de 2 kampen. Bovendien zijn er vaak veel meer dan 2 kanten aan een verhaal. De wereld is niet zwart/wit. Zwart/wit is wel een verbetering over zwart, dat wel :).
Denk dat we beter de journalisten "een kant", hun kant, kunnen laten kiezen, en dat dan samen in 1 krant, zodat je in 1 krant, meerdere kanten van het verhaal leest. Alleen ligt dat advertensie technisch zo lastig omdat je dan geen bepaalde doelgroep aanspreekt.
Zelf vind ik De Pers een aardig voorveeld. Ook daar de standaard copy paste berichten van het ANP, maar ook voorpagina berichten over achtergronden, zoals laatst het stuk over veteranen uit Irak die is een boekje open deden. Wat ze van The Nation hadden overgenomen.
De media en het progressieve linkse deel van de politiek in NL zijn momenteel helemaal de weg kwijt. Tot een paar jaar geleden kon het Nederlandse publiek door zorgvuldig geregisseerde mediaverslaglegging geïndoctrineerd worden volgens de hier gangbare progressieve, socialistische standpunten. Er was in Nederland weinig anders op dit gebied en dat was al zeker niet mainstream. En weinig mensen kochten buitenlandse kranten en magazines.
Door de vlucht van internet zijn veel Nederlanders in aanraking gekomen met veel liberale en rechtsere media uit het buitenland en dit heeft veel mensen de ogen geopend. De oude manier van media bedrijven in Nederland wordt langzamerhand niet meer getolereerd. Dit komt in de toekomst hopelijk het journaille ten goeden.
Het mooiste zou zijn als dit een verdieping en verbreding van de media brengt. Dus zowel media op rechts, links en daar tussenin.
Een reactie posten