De kinderen is een ander verhaal. Die vinden de cadeautjes van Tommy wel leuk. De jongste, Félipe, ik denk 11 jaar, is nog te jong om het zich allemaal te beseffen. De middeltse, Diego, motorisch gehandicapt maar wel de slimste in huis, is ook erg dankbaar voor de dingen die hem overkomen. De oudste, Bruna, een meisje van 18 hoor ik klachten over.
Wanneer Tommy in Brazilië is, gaat hij samen met Naomi in een hotel zitten. Mijn vriendin, moeder en tante nemen het huishouden van Naomi over. Bruna helpt niet met het huishouden. Ze slaapt uit, zoekt geen werk, doet niet veel meer dan haar cursussen engels en belt veel met haar vrienden.
Klachten te over. Maar toen. Tommy betaalde vorige maand inderdaad eens wat minder mee aan Naomi’s huishouden. Dit veroorzaakt bezorgdheid en stress die zelfs ik hier in Nederland voelde, omdat mijn vriendin op bezoek was.
Afgelopen week ontving Naomi de nieuwste telefoonrekening. 400 Reais, ofwel iets van 160 Euro. Waarschijnlijk een hoger bedrag dan de huur. Ze heeft de telefoon afgesloten, ze kan alleen gebeld worden en internetten is niet meer mogelijk. Ze heeft de cursus engels van Bruna opgezegd. Kortom, ze heeft de luilekker elementen in haar huishouden flink aangepakt.
Het relaas deed me denken aan socialisme in het klein. De geluksgeneratie is enerzijds dankbaar voor verworven welvaart, maar probeert te blijven zoals het hoort. De volgende generatie neemt het ervan. Totdat de geldkraan wordt dichtgedraaid, iets wat we in Nederland pertinent weigeren te doen. Ik ben benieuwd welke effecten dit zal hebben.
0 reacties:
Een reactie posten