Je zult maar een klein land zijn zeg. Moet je manouvreren tussen London, Berlijn en Parijs. Een groot deel van het volk heeft al haar ideologiën verloren en wil eigenlijk alleen nog maar geld of spullen. Sommigen geloven nog wel in één of andere non-religieuze ideologie, maar dat is voornamelijk een hobby, een gezelschapsspel of verbale bezigheidstherapie; met uitzondering van een klein groepje activisten dan. In principe zijn de wensen, vrienden en vijanden hetzelfde gebleven binnen iedere stroming, terwijl zij allen decadent zijn geworden.
In de wereld gebeuren allerlei belangrijke ontwikkelingen waar een groot deel van de natie geen weet van heeft, uit domweg desinteresse. De laatste roddels uit de celebrity wereld, daar hebben ze verstand van. Een groot deel van het volk heeft de overheid helemaal niet nodig, of ze botst juist tegen de bureacratie waardoor ze niet in hun nood worden voorzien. Maar ja, de overheid vindt die bureaucratie weer goed, omdat ze zo veel mogelijk wil doen, met zo min mogelijk verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid.
Je zit aan de knoppen wat ga je doen? Nou, eerst maar eens honderd dagen door het land rondreizen, kijken wat de mensen willen. Achteraf kom je erachter dat dit alleen maar het speelveld geografisch heeft verlegd. De lobbyïsten kwamen even niet naar den Haag, ze gingen mee naar de wijken en de bijeenkomsten. Het was hetzelfde spel, met dezelfde mensen, op een andere plaats. Dan hoor je geen dingen, die je in den Haag nooit had gehoord. Het heeft weinig nieuwe inzichten opgeleverd.
Je zit aan de knoppen, wat doe je dan? Je vindt solidariteit belangrijk, dus dat stelsel moet koste wat kost in stand gehouden worden. Andere partijen vinden solidariteit ook belangrijk, met daarin hun eigen accenten, hierover is dus weinig discussie. De ouderen zullen eerder in opstand komen dan de jongeren. Dus voer je een Electronisch Kind Dossier in, waarmee je meer controle over ouders krijgt, die brave belastingbetalers moeten afleveren. Om ervoor te zorgen dat ze ook echt gaan betalen, is er de wet leerwerkplicht voor jongeren van 18 tot 23 jaar, bovendien zorg je er met de kwalificatieplicht ervoor dat ze véél gaan verdienen (en belastingbetalen) in plaats van weinig. De oude assumptie dat mensen uit zichzelf economische vooruitgang willen boeken gaat niet meer op. Dus moet je dat voortuigangsstreven afdwingen via de wet, anders dondert de solidariteit in elkaar. Hiermee is de grote knal vanwege het vergrijzingsprobleem weer een tijdje uitgesteld.
Ander probleem. De immigranten vinden ons land niet leuk en willen het op hun eigen manier inrichten. Juridisch en politiek gezien is het onmogelijk om grote groepen weg te sturen. Geboortecijfers laten ook zien dat terugsturen een slechtere keuze voor onze solidariteit is, dan het scenario waarin we deze jongeren zover krijgen om góede keuzes te maken, namelijk belasting betalen. In dat opzicht wordt onze solidariteit in stand gehouden via twee sleutelbegrippen, (1) méér mensen, die (2) méér werken, dat levert gezamelijk meer inkomsten uit belasting op.
Dat het land daardoor cultureel iets veranderd klopt, maar daar komt het volk wel overheen, ze krijgen er solidariteit voor terug. De groep doet moeilijk over onze tradities, nou dan moeten we ze vooral tegemoet komen, anders krijgen we ze nooit in het belasting betalende gareel. Dat kan kapitulatie politiek genoemd worden, maar ach, het probleem van Islamisme moeten vooral de grote landen maar oplossen, wij zijn er te klein voor, we kunnen hooguit kleine steentjes bijdragen.
Toch werkt dat gareel nog niet helemaal goed. Christenen en Joden zoeken wel hun weg door het leven, ze zijn voorspelbaar en betalen belasting. Moslims hebben we het al over gehad. Dan hebben we nog de grote groep atheïsten, 42% van de bevolking. Zij hebben een diffuus gedrag. Ze hangen ideeën aan die tot zelfvernieting leiden, zoals feminisme, drank en drugsgebruik, jobhoppen en ze sympathiseren vaak met onze nationale tegenstanders, wat onze vrienden weer niet leuk vinden.
Die mensen zijn alleen gevoelig voor bepaalde instinctieve emoties, ergernis aan criminaliteit, ergernis aan buren, ergernis aan weggebruikers, ergernis aan iemand die zijn huis schildert, ergernis aan iemand die succes of plezier heeft, en ga zo maar door. Met zero tolerante aanpak van gewone burgers laat de overheid niet alleen zien dat zij de belangen behartigd van geïrriteerde mensen. De politiek kan zich nuttig maken door voor de belangen van zuurpruimen op te komen. De wet bestaat immers niet vanwege de liefde voor slachtoffers, maar vanwege haat jegens daders of mensen waar men zich aan irriteert. Het is big business voor politici, iedereen heeft wel een bepaalde ergernis of haat. Politici krijgen zo toch nog nuttig werk te doen, door het burgermansfascisme een parlementaire stem te geven. Het is natuurlijk ook een soort grassroots politiek, je wint er stemmen mee.
Voor degenen die zich niet ergeren wordt campagne gevoerd om die ergernis alsnog op te wekken. Vroeger had God autoriteit, tegenwoordig zijn dat de media en de wetenschap. Die zijn dus het meest geschikt voor een ergernis campagne.
Ergernis komt op een andere manier ook weer goed uit. Zolang mensen denken dat de samenleving gerepareerd moet worden, heeft men minder behoefte om de overheid te repareren. De aandacht hiervoor wordt effectief afgeleid. Zolang mensen elkaar haten, zullen ze de overheid liefhebben. Dat scheelt enorm; het is namelijk lastig om ambtenaren te ontslaan, plus het bestaan van de overheid is een doel op zich. Het gezagsgetrouwe volk krijg je toch wel mee, zolang de argumentatie en onderbouwing maar goed is. Een verhaal met één of ander hoger doel doet het meestal erg goed.
Goed. Dan hebben we nu eindelijk Nederland rond. De boeren ploegen hun land, maken zich bezorgd om de eigen besognes. Eigenlijk kan het de meerderheid van het volk niet zoveel schelen of de politiek van morgen hetzelfde is als vandaag. Het gaat goed met de economie, dus de werkenden voelen minder bewust dat ze gigantisch geplukt worden. En als ze er wél over klagen, zeggen we gewoon dat we liever naar de toekomst kijken, en dat het verleden maar eens afgesloten moet worden. Zoals gezegd, ambtenaren ontslaan is juridisch nogal lastig, saneren is dus eigenlijk geen optie. Gelukkig bestaat dit besef alleen bij insiders en een klein groepje critici waar toch niemand naar luistert. Het klootjesvolk zit in het gareel, daar gaat het om.
Moeilijker is het spel op het internationale podium. Dat is toch meer een spel waarbij meedoen belangrijker is dan winnen, flink op je snufferd gaan in de achterkamers en het volk vertellen dat je successen hebt geboekt.
Als andere landen harder lopen dan wij, worden we niet alleen voorbij gerend, dat kan een behoorlijk economische malaise veroorzaken. Heb je ‘m weer, Europa is een oude man die gouden deurknoppen op de WC’s van het bejaardentehuis wil. De oude man maakt zich liever druk over zijn eigen “verworvenheden”, dan het behoud van onze nationale levensstandaard.
Om onze solidariteit in stand te houden, heeft Nederland geld en actieve mensen nodig, en minder inactieven. Vooral die eerste twee zijn de zaken die we op het internationale podium zoeken. Wat we in het binnenland niet of te weinig van hebben, zoeken we in het buitenland. Daarvoor moeten we alle landen redelijk tot heel erg tevreden houden. We liggen daardoor wel in een spastische houtgreep, maar het lukt ons aardig om onze noden binnen te halen. De grote politieke lijnen en ideologiën komen uit de grote landen, daar zijn wij niet geschikt voor. We wachten wel af. Het gaat ons puur om rust in de tent en instandhouding van solidariteit.
Dat is weer lastig omdat die andere landen er niet op uit zijn om ónze solidariteit in stand te houden. Ze zoeken in het internationale precies dezelfde dingen als wij, vanwege hun eigen systeem van solidariteit. De Europese oude man behoudt alleen zijn macht, als hij veel bezittingen heeft en daarmee anderen voor zijn karretje kan spannen. Door uitbreiding met Oost-Europa en een schijnhuwelijk met het Midden-Oosten worden extra resources “aangetrouwd”, jonge mensen en belangrijke grondstoffen. Door de Amerikanen te helpen met allerlei missies, waarborgen we onze militaire veiligheid en de nieuw verworven bezittingen.
De Chinezen doen niet wat we willen. In plaats van onze producten te kopen, kopiëren ze onze fabrieken. Desondanks blijven we natuurlijk onverkort geloven in een commerciëel succes. Dat houdt de relatie goed en dat is geen luxe, nu de Chinezen ook al hun krijgsmacht aan het opbouwen zijn. De Russen weten wat we nodig hebben, kolen en gas, en zetten dat in om bij ons voet aan de grond te krijgen. Dat krijgen ze ook wel, net als andere landen, maar wij weten het in een slimme verpakking te krijgen, zodat onze solidariteit in stand blijft.
De Amerikanen is een ander verhaal. Onze soldaten hebben opdrachten gekregen dat als ze een Amerikaanse soldaat op Hollandse bodem tegenkomen, dat onze soldaten een stap opzij doen, zodat de Amerikaanse soldaat ongehinderd kan doorlopen. Dat was historisch en ideologisch een betere keuze dan wanneer onze soldaten een stap opzij zouden zetten voor een Rus. We willen graag goede banden met de Amerikanen onderhouden, maar helaas beginnen zij besef te krijgen, dat Europa geen bondgenoot meer is van de USA. Als we partij moeten kiezen, valt Washington af, omdat geografisch een militaire of commerciële bedreiging uit Berlijn of Parijs ons eerder treft dan afgekoelde banden met de Amerikanen.
Als je dat zo allemaal eens samenvat heeft Nederland eigenlijk helemaal geen ideologie meer nodig, zelfs geen politieke partijen. Maar ja, het volk wil nu eenmaal geamuseerd worden en daarom is die democratie wel een aardige traditie. Eigenlijk is dit systeem een serieuze komedie, met acteurs die oprecht in zichzelf geloven.
Verder, welke toekomstvisie is er voor Nederland? Nou, als je aan de knoppen zit vrees je een nieuwe Fortuyn revolte. Als in het binnenland, mensen elkaar gaan liefhebben en daardoor de overheid niet meer nodig hebben, zou dat vele bestuurlijke banen kosten. Dat is een gevaar voor solidariteit en de controle die de politiek over de bevolking heeft.
Binnenlands is het dus branden blussen, kleinschalige belangen vertegenwoordigen en zoveel mogelijk de levensstandaard op peil houden, mét instandhouding van solidariteit. Het gewone gebeuren dus.
Buitenlands is het de koffers dragen voor landen die er wél toedoen. Dat is dus allemaal niet zo ideologisch. Een vergissing is dat we altijd achter de Amerikanen aanlopen. De invloed van Berlijn en Parijs is minstens net zo groot, en misschien wel groter. Vandaar dat er hoogstwaarschijnlijk geen nieuw referendum komt over het nieuwe Europese verdrag. We functioneren het beste als volgzaam keffertje, maar het volk wil een richtinggevende leeuw. Leeuwen staan goed op symbolen en wapens uit onze geschiedenis, maar tegenwoordig kunnen we er geen verdere invulling meer aan geven.
Via de democratie kunnen er heus nog wel wat partij-specifieke accenten gelegd worden op bepaalde lijnen, maar de politiek is niet meer in staat om die lijnen te veranderen. Een ideologie of een toekomstvisie is dus eigenlijk een overbodige eigenschap van de politicus geworden. Ze hoeven slechts nog maar als een hondje op te zitten als dat van hen verlangt wordt, en zichzelf als held aan het volk te presenteren.
Concreet kan onze politiek niets meer oplossen, de lakens zijn al uitgedeeld. In principe zou Nederland kunnen functioneren met een één-partij-systeem, dat zou net zoveel verschil maken als een verkiezing van ons nationale parlement, heel erg weinig dus.
2 reacties:
Overigens voor degenen die het niet begrepen hebben. De toekomstvisie van Nederland is: we zien wel.
DrNomad.
Beste bezoekers,
Wat moet er gebeuren dan? Deel je mening en ervaringen op mijn nieuwe weblog.
http://toekomstvanonzekinderen.web-log.nl/
Groeten,
Een bezorgde landgenoot
Wouter uit Utrecht
Een reactie posten