We zien opnames van het televisieprogramma “Hello, Goodbye” van de NCRV, ze filmen alleen aankomsten. Even bij de Burger King gesnackt. Een kusje in de nek. “Kom laten we naar huis gaan”, zegt mijn vriendin. “We zitten hier verkeerd”. Hum. “Het vliegtuig is lelijk, ik vind het geen mooi vliegtuig”. Ik bied haar een vliegtuig aan in een andere kleur, wil ze ook niet. Een half uur voordat ze naar de Gate moet nemen we afscheid bij de douane. “Zorg goed voor de planten, poets je tanden regelmatig en maak geen rotzooi in huis”. Ze bedoelt naar haar eigen maatstaven. En daarna naar huis met een gemend gevoel. Uit het oog, maar in het hart. De kosten nopen mij om te denken aan het ondernemersschap, ZZP’er in plaats van loondienst. Ik verdien goed, maar de overheid ook. Dan schud je niet zomaar een mille uit je mouw, die je toch nodig hebt voor de vliegtickets, of het inburgeringsfeest. Eerder dit jaar is ze voor die test gezakt, dat feestje heb ik betaald uit de bonus over 2007.
Het kan triester. De zus van mijn vriendin, is bevriend met een vrouw die ook iets met een Nederlander heeft. We raakten in contact. En deze jongen heeft veel tips en informatie gegeven over hoe dat gaat, met inburgeringtest, goedkope vliegtickets, goedkoop naar Brazilië bellen en geld sturen.
Hij heeft de hele procedure doorlopen om zijn vriendin naar Nederland te halen. Hij betaalde een advocaat om de scheiding van zijn vriendin te regelen. Zijn vriendin slaagde voor de inburgeringtest, daarna is het MVV opgehaald. Voor drie kinderen, geboren in drie verschillende steden, moest zijn vriendin naar deze steden vliegen en papieren opvragen bij de gemeente. Deze officiële documenten zijn voor 25 Euro per A4 vertaald door een gecertificeerde vertaler. Hij bouwde aan zijn huis een nieuwe kamer, om de kinderen een slaapkamer te geven. Het huis van zijn vriendin, plus inhoud was verkocht. In de tussentijd woonde zij bij haar ouders die regelmatig ruzie maken.
Maar eindelijk was alles geregeld.
In mei vloog mijn vriend naar Brazilië om voor de laatste keer zijn vriendin op te halen. Hij, zij en drie kinderen zouden op 19 mei naar Nederland vliegen. Op 18 mei kreeg hij een hartaanval, in Brazilië. De ambulance kwam, ze hebben nog een uur geprobeerd om hem te reanimeren. Tevergeefs. Gestorven op de valreep, leeftijd 46 jaar.
Toen we het hoorden belden we snel met de IND, was het mogelijk dat mijn vriendin langer op toeristenvisum zou blijven om de begrafenis in Nederland bij te wonen? Dat was mogelijk, ze moesten daarvoor wel enkele papieren hebben, waaronder de uitnodiging van de begrafenis. We belden naar Brazilië, naar de vriendin van mijn vriend. Zijn broer was ook daar. Ik heb met die broer even gepraat, ook zodat hij eventjes Nederlands kon spreken. En meteen gevraagd om snel een uitnodiging voor de begrafenis te krijgen. Maandag vlogen ze naar Nederland. Vrijdagavond zou het lichaam worden overgevlogen. We hebben nog contact gehad met de broer, maar ik kreeg pas vandaag de uitnodiging van de begrafenis binnen. Vandaag bleek ook dat de IND behalve dit ook nog een overlijdingsakte wilde, plus nog wat papieren. En vandaag ook met de vliegmaatschappij gebeld, die konden de vlucht alleen verzetten als ik een compleet nieuw vliegticket zou kopen. Erg duur, en als ik de papieren had kunnen regelen, zou de IND alsnog een beslissing moeten nemen, terwijl we nog enkele uren hadden om naar Schiphol te rijden. Nee dus.
De vriendin van mijn vriend zit ondertussen in Nederland, met drie kinderen. De twee jongens vinden het wel leuk, maar het meisje wil graag terug. Afgelopen weekend zijn we twee keer langs geweest. De vriendin vroeg aan mij, wat zou je doen als je mij was, in Nederland blijven of terug naar Brazilië. Ik weet niet of de familie van onze vriend haar kan helpen, ik weet niet of de overheid haar kan of wil helpen, de overheid is erg onvriendelijk in deze situatie. Maar ik adviseerde haar om terug te gaan. Hoewel mijn vriend en zijn familie denken dat ze in Nederland een betere toekomst kan krijgen, heb ik daar zo mijn twijfels over. Ze zal nooit meer zo’n rijk leven hebben als toen haar vriend nog leefde. Als de overheid helpt komt ze terecht in een pauperwijk. En haar arme, maar goede kinderen worden gemengd met kinderen van foute families. Dat wordt drugs, criminaliteit enzovoort. En dat nog behalve het feit dat haar kinderen eerst Nederlands moeten leren. En ze kent hier in Nederland bijna niemand. Ze is nu of arm in Brazilië, of arm in Nederland, en in Brazilië heeft zij en haar kinderen veel familie, vrienden en vriendinnen. Maar ze houdt van Nederland, ze wil het niet graag verlaten. Maar het laatste wat ik hoorde is dat ze besloten heeft om terug te gaan. Ook in Brazilië heeft ze niets, maar ze kan wel bij haar ouders wonen.
De begrafenis is donderdag aanstaande. Mijn vriendin zit op het vliegtuig. In het moment van rouw denk ik, rouwen mag, maar pluk de dag. Het leven laat zelf zien dat je beter de dag kunt plukken, en waarde geven aan de dingen waaraan je waarde hecht, zolang het nog kan.
Dood op de valreep. Het deed me ook even denken aan enkele jaren terug, Rotterdam Marathon, waar ik ieder jaar naartoe ga. In de laatste bocht op de Coolsingel kreeg een ervaren Duitse marathonner een hartaanval. Hij moest helaas het leven laten. Ik heb een tijd staan kijken, 42 kilometer gelopen en hij moest nog maar 300 meter naar de finish. Het zijn de verhalen die werkelijk triest zijn.
0 reacties:
Een reactie posten