De discussie over embryonale selectie gaat dus ergens anders over, dan de clash tussen religieus versus non-religieus. Het is géén institutionele discussie, het is een discussie over waarden. Het gaat om de waarde van leven.
Op dit moment volgen we in Nederland een wetenschappelijke definitie van leven. Een definitie is het vaststellen van een grens. Als die grens op bijvoorbeeld 154 dagen (22 weken) ligt, dan gaat het gebod “gij zult niet doden” in op dag 154. De grens doet nóg iets, het maakt de eerste 153 dagen vrij om een ànder gebod toe te passen. De vraag is, waarom zou je de wetenschap volgen om een moreel oordeel te vellen. Wetenschappers zijn onderzoekers, geen moralisten. Wetenschappers kunnen op basis van hun eigen onderzoek wel meedoen aan een ethische discussie om moraal om te buigen. Maar ja, journalisten zijn ook onderzoekers die aan ethische discussies kunnen meedoen. Toch worden linkse journalisten in het rechtse kamp niet vertrouwd. En sinds enkele jaren worden zelfs (klimaat) wetenschappers niet meer vertrouwd in het rechtse kamp. Dus waarom zoveel vertrouwen in de definitie van leven, waarom hechten we zoveel waarde aan die wetenschappelijke grens?
Het typische aan grenzen is, dat het oordeel boven de grens, substantieel anders is dan onder de grens. Waarom zou je anders grenzen hebben.
Het probleem met de liberale opvatting over die grens is, is dat die grens juist uitgevonden werd om toestemming te krijgen dat gebod, “gij zult niet doden”, te mogen negeren. Het wetenschappelijk vaststellen van de levensgrens is niets minder dan het bagatelliseren van het leven van vóór de grens. Hoe zorgvuldig die grens ook wordt vastgesteld, dát is de functie ván de grens. De ontwaarding van iets waardevols heeft maar één motief: het recht verkrijgen om het waardevolle te mogen doden.
Ik ben een bekeerling van deze liberale gedachte, omdat de oorsprong van het oordeel in mijn ogen onjuist is. De oorsprong van het idee is: we willen een mensenleven kunnen doden, dus geef ons een grens. De behoefte om een embryo te doden volgt niet uit de grens, de grens volgt uit de behoefte om te kunnen doden.
Stel dat we een embryo de eerste 153 dagen niet beschouwen als levend, hoe zouden liberale denkers er dan tegenaan kijken om bijvoorbeeld dit embryo aan de hond te voeren? Maakt het iets uit?
Zou het liberaal denkende mensen niet shockeren, als er één of andere mafkees met een potje langs de ziekenhuizen gaat, om de niet-geselecteerde embryo’s op te halen, en deze klompjes cellen zelf op te eten? Dat is geen kannibalisme? Als het klompje cellen inderdaad niet als mensenleven beschouwd mag worden, dan zouden dit soort bizarre ideeën nauwelijks afschuw mogen opwekken. Ik denk dat veel liberaal denkende mensen niet hun schouders ophalen over zulke rare ideeën, ze zullen op zijn minst iets denken als, “voor mij hoeft dat niet”.
Dus diep in hun hart weten veel liberaal denkende mensen dondersgoed dat ze een mensenleven doden. We moeten namelijk voor zover mogelijk, zeer zorgvuldig omgaan met het “afvalproduct”. Duns Oray schrijft de term “door de wc-spoelen” tussen aanhalingstekens, omdat dit niet de procedure is, en naar mijn eigen interpretatie omdat Duns waarschijnlijk naar zijn eigen ethiek het afdanken van gedood leven liever een andere naam geeft.
Duns schrijft ook dat in de IVF-procedure op dit moment wordt geselecteerd op basis van ienemienemutte, terwijl de discussie loopt of in de toekomst de selectie wordt uitgebreid op basis van extra onderzoek. Een goed tot de essentie gereduceerde analyse. Maar het maakt de handeling niet vrij van betekenis. Eigenlijk kom ik tot de conclusie dat het beter is om IVF geheel te illegaliseren.
Om verder te gaan op de huidige situatie, een kleine herhaling van zetten. De conclusies van het gen-onderzoek zijn helemaal niet zo hard, het is een correlatie en geen causaal verband. Op basis van gen-onderzoek is er 80% kans op borstkanker, een cijfer dat door de jaren heen is gedaald. Als we op basis daarvan handelen, hechten we dus meer waarde aan een zacht cijfer, dan aan het menseleven, met een kans van 20% dat we gezond leven doden. Als een mafkees embryoos met het beruchte gen inslikt, is dit dan minder erg dan als die mafkees embryoos opeet zonder dat gen? Als die ernst hetzelfde is, dan is de ienemienemutte methode moreel beter dan de selectie-methode. Uitgeselecteerd leven is immers gelijkwaardig óf inferieur.
Hans Besseling vraagt respect, vanwege mijn stijlfiguur. Uiteraard hebben embryo’s geen opvattingen, de mens die uit de embryo groeit heeft wel opvattingen. Maar de stijlfiguur is op zijn plaats, omdat het duidelijk illustreert hoe je aan een ander opvattingen kunt toeschrijven die helemaal niet waar zijn. Ouders willen zonder twijfel het beste voor hun kinderen. Maar kijk eens hoe dat gaat. Als het klompje cellen niet goed genoeg is, dan maken we gewoon een nieuw klompje. Een vaak gehoorde grap is, dat als één helft van een tweeling overlijdt, dat de ouders er altijd nog eentje over hebben. Voor zover dit -echt- gebeurt hebben de ouders zeer veel verdriet.
De vergelijking tussen de tweeling en de cellen-klompjes gaat níet op, als je die klompjes niet als leven beschouwd. Als je het embryo wél als leven beschouwd, is het niet te bevatten dat ouders hun eigen kinderen laten doden, omdat ze het beste met die kinderen voor hebben. Uiteraard zijn bevruchte embryo’s geen tweelingen, maar het gaat er met nadruk om dat ouders al hun kinderen gelijkmatig liefde willen geven.
H.Numan schrijft een groot deel van zijn betoog over de mij -ten onrechte- toegeschreven Christelijke opvattingen. Daar hoef ik, gezien de introductie van dit artikel hopelijk niet verder over uit te wijden.
In het begin van zijn reactie schrijft H.Numan “redeneer even zo door”. Ik zou iedereen die dit leest willen adviseren om nooit te ver door te redeneren. Redenaties, logica en consistentie zijn mooie instrumenten, maar zeker ook zaken die theoretisch onbegrenst zijn, mensen hebben juist wel grenzen.
Ik verwacht geen enge dingen van PVV en TON. De beweging van Verdonk bestaat uit een aantal samengeraapte ideeën, waar Verdonk eindbeslissing in heeft. Ik zie Verdonk niet als een ideologische fundamentalist. Ik zie haar eerder als een door het liberalisme geïnspireerd pragmaticus, die de mens belangrijker vindt dan het idee. Fleur Agema van PVV is in haar Tweede Kamer periode conservatiever geworden inzake abortus. Ik hoopte dat zij wat algemener conservatiever was geworden. Helaas bleek dit niet het geval. Maar ik blijf wel fair. Zowel Verdonk als Agema hebben bij hun standpuntvorming ongetwijfeld de Nederlandse liberale cultuur gevolgd. Omdat de oorzaak van politiek bij de kiezers ligt, is de oplossing om die cultuur om te buigen.
Waar gehakt worden vallen boomsnippers. Je kunt die handeling vanuit de gehakte boom zien, maar je kunt ook naar de boomsnippers kijken. In mijn opvatting over leven heb ik inderdaad minder aandacht gehad voor de problematiek van ouders. De reden daarvoor is eenvoudig. De kern gaat over de ontwaarding van leven via discussie, en ik probeer via mijn argumenten het leven op te waarderen. Daarmee gaan de problemen van de ouders niet weg. Maar dat geldt ook voor ouders die een gehandicapt kind opvoeden. Soms zit het gewoon tegen in het leven. We doden geen geboren gehandicapte kinderen. Ouders van gehandicapte kinderen hebben gewoon een lastiger situatie dan ouders met gewone kinderen. En natuurlijk wens ik het gehandicapt kind en ouders veel geluk toe.
H.Numan bevestigd ook punt dat ik eerder schreef. Voor politici, en daarom ook voor burgers, is het sociale stelsel een motief om bemoeizucht te rechtvaardigen. Numan schrijft dat hij geen last wil hebben van religieuze bemoeizucht. Maar hij wil zich wel met anderen kunnen bemoeien vanwege het sociale stelsel; ook al is dat beperkt tot een standpunt in woord. Dat is beter dan bemoeizucht in daad.
De grootste vijand van vrijheid is bemoeizucht, om welke reden dan ook. Ben ik bemoeizuchtig omdat ik IVF zou willen verbieden? Eigenlijk niet. Want vrijheid wordt verder gedefinieert als het recht op bescherming van lijf en eigendom; de twee basisingrediënten van maximale vrijheid in combinatie met beschaving. Door een embryo te zien als mensenleven en niet als voer voor de hond, voldoe ik aan de morele basisopvatting van lijfsbescherming.
Nog even bezijden alle reacties op mijn vorige artikel, nu specifiek over de waarde van leven.
Het leven van de mens is ons veel waard omdat het een leven is van onze eigen soort. Het konijn geven we worteltjes, de hond en de kat geven we vlees van dieren.
Op de ladder van hoe we het leven waarderen staan planten het laagst, dieren in het midden en de mens op de hoogste plaats *.
Als we zeggen dat een geaborteerd embryo niet aan de hond gevoerd mag worden, dan waarderen we het embryonale leven eigenlijk tussen dier en mens. Als we zeggen dat een geaborteerd embryo niet door een mens opgegeten mag worden, op welke plaats van de ladder staat het embryo dan? Laat de liberaal denkers daar eens antwoord op geven. Wat is er moreel méér verwerpelijk, het eten van een embryo of het eten van een hond?
De opvatting dat mensenleven begint bij de bevruchting is zonder verwarring. Er is geen computer model dat leven op die manier kan simuleren. Er is geen computer model dat een plantenzaadje kan laten uitgroeien tot een bloem, om later weer plantenzaadjes te produceren en zichzelf te herplanten. Hoe zou een wetenschapper dan onbetwistbaar moeten vaststellen wat wel en geen leven is?
Het menselijk embryo groeit niet uit tot een varken, het groeit uit tot een mens. Dus hoe weinig betekenisvol is dat klompje embryo-cellen. In hoeverre kan de wetenschap vaststellen dat het klompje cellen zo weinig betekenis heeft...
De grens van leven volgt uit de behoefte om te doden. De behoefte om te doden, volgt uit gemakzucht. Dat is gemakzucht voor de ouders, of zelfs ingebeelde gemakzucht geprojecteert op gedode kinderen. Het is niet minder dan dat. Als je de liberale opvatting aanhangt, wees daar dan gewoon eerlijk in, ook naar jezelf.
* Die opvatting geldt zelfs voor dierenactivisten die van mening zijn dat dieren meer rechten moeten krijgen. Als een mier recht heeft op leven, heeft een miereneter dit recht niet. Het is dus onmogelijk om dierenrechten af te dwingen tussen dieren onderling. Dierenrechten gaan dan ook uitsluitend over het handelen van mensen ten opzichte van dieren. Activisten voor dierenrechten, houden zich dus eigenlijk bezig met mensenplichten.
3 reacties:
Beste DrNomad,
Ik heb het stukje van je gelezen en ik vind het een armoedig pleidooi, zelfs verwerpelijk. Het gaat zelfs zo ver dat ik mij er oprecht kwaad over maak.
Allereerst, een klompje cellen is geen levend wezen. Het staat je vrij te doen wat je ermee wilt doen. Ten tweede, een embryo is een parasitair wezen. Zonder gastheer is het kansloos. Ten derde, het wezen heeft nog geen bewustzijn in een jongere fase, laat staan een onbewustzijn dat al motorische functies traint. Ten vierde, ik claim het recht om te doden, om levende organismen het leven te beeindigen. Het eten van een banaan leidt tot vele miljoenen dode cellen. Een kippetje is nog een beter voorbeeld. Dat recht heb ik. Zolang het organismen niet voldoet aan een wezen dat een bewustzijn heeft, al bijna zelfstandig kan functioneren, dan is het mijn recht het te doden. Na dood is het slechts een vleesrestand, of je het opeet is je eigen keus. Daarnaast ben ik sterk voorstander om disfunctionele genen uit het menselijk genoom te zuiveren via selectie. In de toekomst zal dat leed besparen en het zal in mijn ogen een lange weg zijn naar een perfecte samenleving.
Volgens jouw definitie, Dr Nomad is een computer virus een levend wezen. Het voedt zich, plant zich voort, voert doelbewuste acties uit.
Geachte Dr Nomad,
Allereerst mijn respect voor Uw plezierige analytische schrijftrant.
Graag reageer ik als "gewezen" arts/specialist en wetenschapper op dit in mijn ogen opgeblazen onderwerp.
Wat ik mis in eigenlijk alle artikelen die over het heikele onderwerp "gezond of ziek" gaan, is dat de kern van ons lijden aan ziekten en oorlogen totaal nergens wordt benoemd.
Ik noem oorlogen - het elkaar uitmoorden voor eigen gewin - er met opzet bij, omdat dit toch wel een hele vreemde maar ook typische menselijke "geestelijke dwaling" of ziekte is.
Ja! Ik was arts/chirurg én wetenschapper, maar gen wetenschapper in de huidige context als zijnde een zoeker naar "nog beter" en/of oplossingen voor problemen, die wij mensen met ons "manipulatief denken" zelf creërden en creëren.
Deze "andere wetenschappelijke instelling - zoeken naar basale oorzaken - had zijn redenen.
Eén ervan was dat ik bang was verantwoording voor anderen te moeten dragen, terwijl ik niet wist of snapte waarom het aantal ziekten cumulatief scheen te stijgen met het aantal artsen.
Dan doen wij toch fundamenteel iets fout?!
Daarnaast vond ik het vreemd om te zien hoe de "vijand ziekte" werd bestreden met wapenen die identiek zijn aan wapenen die wij voor "de geestesziekte oorlog" inzetten.
Het mutulerend mes of geweer, chemische wapenen, bacteriele wapenen en kernwapenen tegen de vijand kanker en tegenwoordig zelf ook al tegen bacterien.
Dit alles was in de jaren '70 mijn probleem en leidde tot mijn zoektocht: een zoektocht die mij bepaald niet in dank werd afgenomen [ zie website www.wetnschap-eindtijd.com ]
De ziekteincidence is sindsdien logaritmisch gestegen en men is nu al bijna abnormaal als men geen pillen of allerhande voedingssuppementen slikt voor een of andere kwaal.
Nu zo kleine 40 jaar later zie ik ziekte als een reactie van de natuur in een pogen de mensenplaag terug te dringen.
Nu zo'n 40 jaar later verzucht ik nog slechts "De natuur is de grote verliezer" en in dat kielzog worden wij meegetrokken.
Een reactie posten