Maatschappelijke organisaties die hun doelen bereiken, bedenken meestal nieuwe doelen. Deze truuk lijkt niet meer te werken in het politieke centrum.
Iedereen die op de hoogte is, weet dat bij de volgende verkiezingen er een bloedbad zal plaatsvinden.
Hoe laten de grote verliezers merken dat ze zich laten inpakken?
De PvdA is in verwarring. Er is een interne strijd gaande tussen de stromingen. De partij heeft geen “ideologische veren” meer. Wat er nog over is van het gedachtegoed, komt eigenlijk neer op dat ze tegen Kapitalisme zijn en tegen het Christendom. De ene persoon wat meer dan de ander. Bovendien lijkt de alliantie met Islam sterk op het principe “de vijand van mijn vijand is mijn vriend”.
PvdA’s pomp en spartelwerk bij het verzuipen moet toch ook wel door de grootste leek worden herkend. Iedere belangrijke PvdA’er heeft wel een idee hoe het beter moet, en met die ideeën vliegt men alle kanten op. De kiezer velt natuurlijk uiteindelijk het oordeel. Hoe geloofwaardig kun je zijn als je denkt dat je goede mensen kunt maken met goede kozijnen in ghetto’s. Wat moeten mensen denken als je het als compliment beschouwd dat Elsevier een kritisch artikel over je schrijft, alsof die ijdelheid het paradijs dichterbij brengt of het zingevingsvacuüm opvult.
De sociaal-democraten geloven in twee soorten prikkels, dwang met wet en wapenstok, en marktverstoring middels subsidies en fiscale maatregelen. Verder ziet men het volk als ziekte en politiek als medicijn.
Burgers willen heus wel een zuinige auto kopen vanwege een tijdelijk fiscaal voordeel. Maar voor de rest mogen de milieufreaks gewoon doodvallen. Ideologie en verbroedering wegens een gemeenschappelijke vijand verliest het keihard van het geld. Dit is de realiteit van het instrument. De PvdA verovert geen harten met goede ideeën. Harde Euro’s is de stimulans om burgers dingen te laten doen waar ze normaliter niks om geven. Wouter Bos mag afscheid nemen van zijn “I have a dream”. Bos is niets meer dan “I have money”. De PvdA geeft geen antwoord op de vraag, “wat kan de overheid voor mij doen”, de partij geeft antwoord op de vraag, “hoeveel krijg ik van de overheid”. En in die sfeer durven PvdA’ers nog steeds een hekel te hebben aan kapitalisme, omdat de markt alleen maar om geld draait. Lachwekkend natuurlijk.
De VVD doet het niet veel beter. Rutte dacht de rechterflank af te dekken door de verpakkingsbelasting een leugen te noemen omdat de opbrengsten niet aan milieu worden uitgegeven. In Buitenhof reageerde presentator Peter van Ingen dat het geld dan wel aan andere goede doelen werd besteed, zoals onderwijs. Zo werkt het witwassen van leugens in Nederland. Men heft belasting vanwege een goed doel, als hierover gelogen wordt is dat niet erg omdat het geld heus wel naar een ander goed doel gaat. Rutte deed een zwakke poging om deze redenatie aan te vallen. En dan nog. Alsof VVD’ers nooit soortgelijke leugens hebben verteld toen ze zelf regeerden. Ook al heeft Rutte een juist punt, het krijgt kiezers echt niet zover om vergiffenis te geven voor het VVD verleden. Wie iedere dag aan een vriend vraagt om geleend geld terug te betalen, en iedere dag het antwoord “morgen” krijgt, zal naar verloop van tijd de relatie herzien. Voor beide partijen, VVD en PvdA, geldt hetzelfde; woorden zijn niet genoeg. De goede woorden op het goede moment zeggen wordt herkend als ordinaire lippendienst dat mensen al zo vaak hebben gehoord. Het is niet zo gek dat mensen eens wat anders proberen.
De VVD heeft ten opzichte van de PvdA misschien het voordeel dat ze zichzelf geen levensbeschouwelijke ideologie aanmeet. Je zou denken dat ze daardoor effectiever kunnen vechten tegen hun vijanden, zoals hoge belastingen. Maar de partij is daarin verkreupeld door de linker vleugel. De VVD kan best boos zijn op hoge belastingen, maar niet teveel, anders kunnen ze ook hun eigen hobby’s niet meer uitvoeren. Dat is een oorzaak. Waarom mensen niet meer van de VVD houden komt door het gevolg, de VVD is een concensuspartij. Concensus is misschien realistisch, maar mensen houden daar steeds minder van. Het lijkt erop dat de VVD is veroordeeld tot D66-toestanden, wiens lot wordt bepaald door schijnsuccessen wegens het mandaat van zwevende kiezers. Een gelegenheidspartij dus.
De post-liberalen verliezen net als de communisten van de menselijke natuur. De ideeën zijn gebasseerd op een defect. Wie vrede bepleit wanneer oorlog nodig is, wordt niet meer serieus genomen. Wie voor een concessie strijd, terwijl een principe in conflict ligt, hoeft niet te rekenen op steun.
Het zal voorlopig nog wel even slecht gaan met VVD en PvdA want ze zijn niet eens eerlijk tegenover zichzelf. Deze twee partijen zouden terug kunnen gaan naar hun roots en de oude boodschap opnieuw uitdragen. Ze zouden niet moeten proberen om zich aan te passen aan de huidige tijdsgeest. VVD en PvdA kunnen beter proberen om erachter te komen of ze nog nodig zijn, in plaats van te zoeken naar redenen waarom ze zichzelf nog nodig vinden. Door de tijd heen zijn vriend/vijand situaties veranderd, zijn maatschappelijke problemen veranderd in urgentie. Nieuwe wijn in oude zakken bederft snel. Dat maakt de existentiele vraag actueel.
0 reacties:
Een reactie posten