Brinkman heeft gelijk. De zwakke plekken in de Nederlandse zeeweringen waren al sinds 1925 bekend. Pas na de Zeeuwse watersnoodramp in 1953 ging de politiek serieus aan de slag met het Delta plan, waarvan de Oosterscheldekering het bekendste product is. Dijkdoorbraken door wateroverschot werden berekend op ééns in de honderd jaar, terwijl dit in de jaren negentig twee opeenvolgende jaren voorkwam in Limburg. In rap tempo werden daarna de rivierdijken versterkt.
Dat krijg je ervan als de politiek meer geïnteresseerd is in het scheppen van een idealistische wereld, in plaats van zich zorgen te maken over individuele en nationale veiligheid.
Brinkman heeft helaas gelijk. De politiek acteert pas als er een ramp is voltrokken.
Er zijn in Nederland zo’n 7.1 miljoen auto’s, dat is bijna een halve auto per persoon. Echter zo’n 4.1 miljoen Nederlanders zijn lid van een natuur of milieu beweging. Dat geeft al aan dat een grote groep Nederlanders een dubbele loyaliteit hebben. Men wil doorgaan met autorijden, en voor zover dit schadelijk is voor het milieu, moet de milieubeweging dit maar oplossen. De ANWB heeft bijvoorbeeld nogal last van de dubbelhartigheid van haar leden, enerzijds voor milieu, anderzijds voor de auto. Het verlamd de ANWB lobby.
Brinkman heeft overigens ook ongelijk, net als zijn applaudiserende medestanders Paul de Krom, Tweede Kamerlid VVD, en Guido van Woerkom, ANWB. En ze hebben niet zozeer ongelijk in hun woorden, maar meer in hun daden.
Duidelijk is dat de dialoog nauwelijks iets oplevert. Zoals op meerdere onderwerpen kiest den Haag actief voor niets doen, of in ieder geval zo min mogelijk.
De machine van den Haag werkt niet naar de eigen wil van het volk, het werkt naar het ontwerp. De zwakke plek van het systeem zit dus fundamenteel in de vrije wil.
Brinkman en zijn medestanders kunnen iets met die vrije wil. Als de dialoog immers niets oplevert, waarom stoppen ze dan niet gewoon met de lobby? Omdat de achterban die lobby eist? De partijen kunnen beter even hun gelobby staken. Laat de tegenstander maar bepalen wat goed is. Dan krijg je de ramp in versnelling. Insiders weten misschien wat de gevolgen zijn van economische rampen, maar het volk weet dat blijkbaar niet. Het volk praat net als de politiek in een taal waarin economie van ondergeschikt belang is. Wanneer economische pijn niet drastisch gevoeld wordt zal die mentaliteit zeker niet veranderen, niet bij het volk en niet in de politiek.
Ofwel Brinkman, wens niet alleen de ramp, maar creeër de ramp door je terug te trekken uit ieder onvruchtbaar overleg met de Nederlandse overheid.
En voer het dan ook goed uit natuurlijk. De transport sector lijdt schade door de files. Er zal toch wel een moment bestaan waarop het goedkoper is om de vrachtwagen te laten terugkeren naar de basis, wanneer de fileschade te hoog oploopt. Dan maar even niet die klant bevoorraden. Laat de legbatterij-eieren maar even verstek gaan, net als de worteltjessap voor de veganisten. Uiteraard moeten werkgevers de niet-gewerkte uren, wegens verkeersinfarct, ook niet uitbetalen.
Wat dacht u van een werkgeversstaking? Een protest tegen het Kabinet. Net als het protest van 2 october 2004 gingen werknemers naar het museumplein in Amsterdam om te protesteren tegen Kabinet Balkenende II. Hierbij werden werkgevers gedupeerd; die hadden namelijk niets te maken met het Kabinetsbeleid. Misschien kunnen werkgevers ook gaan staken, poorten dicht, geen uitbetaling aan werknemers tijdens de acties, omdat er stakingen gaande zijn. De eerste die hiervoor in aanmerking komen zijn werkgevers van de supermarkten natuurlijk; want zij krijgen hun leveranties niet op tijd, waardoor de kosten oplopen. Zoiets zal lastig liggen, maar de werkgever mag hierover dan wel de informatie krijgen dat de kosten voor de baten uitgaan.
De ramp van Brinkman gaat dus veel dieper. Nederland zal qua linkse cultuur zeker niet veranderen als de goede economie wordt ervaren als een gegeven, en het volk aan “veel belangrijker zaken” wenst te denken. Nederland moet economie weer in haar taal terugkrijgen. En inderdaad Brinkman, daar is een ramp voor nodig. Een economische ramp leidde immers tot het succes van Ronald Reagan in de jaren tachtig van de vorige eeuw.
Kortom, mr. Brinkman, zolang er gepraat wordt houden de verschillende deelnemers elkaar bezig met koffie-leuten tegen hoge uurtarieven zonder progressie. Stop met praten, stop met preventie van de ramp en laat de pijn een gezicht krijgen! Doe niets, wacht geduldig af, laat werkgevers kosten besparen op overheidsschade. Op een dag rinkelt de telefoon vanzelf.
0 reacties:
Een reactie posten