Het was enkele jaren geleden pijnlijk om te horen dat de studie van mijn neef niet wilde vlotten. Hij kreeg twee kansen, verdeeld over twee jaren, om zijn scriptie Nederlands af te schrijven. Een taalvirtuoos, ook al was deze studie zijn tweede keus. Met een niet afgeronde studie ging hij terug naar Zeeland. Hij deed wat uitzendwerk, onder andere in de kerncentrale van Borsele, in de tussenperiodes kreeg hij een uitkering. Door de tijd heen liepen zijn schulden op, en zakte zijn moed steeds verder in de schoenen om te solliciteren en te incasseren. Dat is behoorlijk mis gegaan. Tegenwoordig is hij in één of ander tehuis geplaatst, met gratis kost en inwoning en één of andere psycho-achtige begeleiding.
“Van mijn belastingcenten”, was mijn eerste reactie. Dat klinkt medogenloos.
Mijn Braziliaanse vriendin woont in een land waar “geen werk” gelijk staat aan “geen eten”. Ze woont in een arm gebied, namelijk het noordoosten van Brazilië. Het leven is één grote incasering. Maar zowel zijzelf als andere mensen zijn continu op zoek. Er is geen tijd voor stilzitten, geen tijd om jezelf zielig te vinden. Een netwerk aan familie, vrienden en kennissen is basisvoorwaarde om te overleven.
In de maand Augustus studeerde ze Nederlands bij een Nederlandse vrouw, die daar nog erger dan zijzelf aan de grond zit. Ene Joyce uit een stadje onder Rotterdam. Ze wil het inburgeringsexamen gaan doen. Doelstelling is om langer samen te zijn, omdat ze langer in Nederland mag blijven. Ze wil uiteindelijk ook in Nederland gaan werken en property kopen in Brazil.
Toen ik haar in mei over mijn neef vertelde, die op een feestje er gewoon uitzag als een gezonde slimme jongen, was zelfs háár conclusie dat Nederland gestoord is om hem een uitkering te geven. Verbaasd was zij weer wel over die dakloze van de buurt, die in een afvalbak stond te wroeten.
Armoede. Ik ken het zelf ook. Ik heb in de jaren tachtig met mijn ouders twee jaar in Engeland gewoond. We hadden het niet bepaald breed vanwege economische pech. Het geld van mijn krantenwijk en afwassen in de pub leende ik met regelmaat aan mijn ouders om eten te kunnen kopen. Ik deed anderhalf jaar dat werk, zeven dagen per week om zes uur opstaan en alleen eerste kerstdag vrij. Ik heb mij in die periode slechts één keer verslapen. De baas zei er niets van. Later ging ik terug naar Nederland. Ik studeerde hard, ik bleef af van slechte verleidingen en ik ben blij dat ik tegenwoordig een aardig middeninkomen heb. Het is veel klasgenoten van mijn middelbare school slechter vergaan, terwijl de economische omstandigheden in de startfase van hun leven destijds beter waren dan die van mij.
Onlangs bekeek ik de Heritage presentatie over armoede in de USA. Een gemiddelde armoedig persoon in de USA heeft twee televisies in huis met kabel, een DVD speler, een microwave, een auto, een groter huis dan een gemiddelde doorsnee Europeaan (dus een gemiddelde doorsnee Europeaan en geen gemiddelde armoedige Europeaan!). De armen in de USA hebben meer dan ik, maar als ik mijn broodbakmachine mag inruilen voor die microwave komen we al dichter bij elkaar.
Als ik zo eens de uitgelekte Kabinetsplannen bekijk, kan ik een verafschuwing over de perversiteit niet onderdrukken. Het is alsof zij een Oom Dagobert’s pakhuis aan geld op de arme wijken storten, waardoor de inwoners door de verdrinkingsdood zullen sterven.
In de eerste plaats worden zowat racistische maatregelen genomen om witte mensen te plukken en al hun goede daden af te straffen, om het feestje te bekostigen. In de tweede plaats wordt de zelfredzaamheid ongeveer afgedwongen met handboeien en de wapenstok. De enige mogelijkheid voor mensen om hun waardigheid te behouden is door dit regime ofwel actief of passief te frustreren of te saboteren.
Beschavingen investeren altijd veel in hun idealen. De Nederlandse helden bestaan blijkbaar uit Ma Flodder en Ahmed-Al-Jihad. Je zou onder de huidige omstandigheden bijna jaloers worden dat je geen achterstandsasociaal was. De goede bedoelingen zijn dusdanig onvoorstelbaar, dat het wel een leugen moet zijn. Het Kabinet Bruin I wil armoede helemaal niet oplossen, de belangen zijn groot om dit juist in stand te houden.
Nee, in onze schurkendemocratie telt alleen één belang: aan de macht blijven tegen iedere prijs. Mijns inziens verdient dat eigenlijk maar een reactie waarmee we onze waardigheid kunnen behouden, aan welke economische kant je ook staat, en dat is dit regime tot destructie toe frustreren of saboteren. En niets minder.
Update: Heritage heeft de achtergronden van armoede in de USA nu ook in een artikel verwerkt.
4 reacties:
Uitstekende analyse. Armoede schijnt verward te worden met het niet hebben van luxegoederen. Primaire levensbehoeften zijn voor iedereen beschikbaar, meer is niet nodig voor een tevreden en gelukkig leven. Grotendeels overjarige kleuters worden met speelgoed tevreden gehouden om geen electoraal verlies op te lopen. Het nadeel van een democratie.
Uitstekend stuk, Dr.! Wie zijn ogen goed de kost geeft in de VS (en ik ben er meerdere malen en soms langere tijd geweest), ziet dat vermoedelijk driekwart van de Amerikanen het beter heeft dan de gemiddelde Nederlander. Het gezever over de 40 miljoen Amerikanen zonder ziektekostenverzekering is onzin, aangezien het overgrote deel van die mensen uit hoge inkomensgroepen komt, mensen die veelal tussen twee (goedbetaalde) banen tijdelijk onverzekerd zijn.
En als we het dan toch hebben over de oorzaken van armoede (vermoedelijk het "ongebreidelde kapitalisme" in de VS), verdient het feit dat tachtig procent van de 42 miljoen onder de armoedegrens alleenstaande moeders en hun kinderen zijn ook enige aandacht. Een gezin met twee kinderen waarvan beide ouders full-time werken tegen het minimumloon valt al boven die grens.
"All it takes," is een highschooldiploma en toewijding en inzet op de werkvloer, zoals mijn Amerikaanse en kennelijk ook jouw Braziliaanse vriendin tentoonspreiden. De "protestantse werkethiek" is geen holle kreet, maar een deugd, die de meeste Amerikanen met de paplepel wordt ingegoten.
Groet,
Mark
Hoi Mark,
Over alleenstaande moeders hadden ze het ook in die Heritage presentatie. Als alle alleenstaande moeders zouden trouwen met de vader van hun kind, zou 75% van de armoede in het niets oplossen. Da's echt een confronterende andere manier van denken. Het huwelijk lost armoede op! En mijn vriendin? Die gaat rustig 12 uur achter elkaar werken, met 10 minuten onderbreking, en dan is ze nog gelukkig ook.
Ik ken het... :-)
Maar Heritage is uiteraard een "old boys"-clubje uit de zeventiende eeuw dat we vooral rechts moeten laten liggen. Leve de vooruitgang!
Het beste,
Mark
Een reactie posten