De Opgewonden Socialist

Normaal zijn het de winnaars die de geschiedenis schrijven, maar het lijkt erop dat de geschiedenisschrijvers van plan zijn om winnaars te worden.

Zwarte Maandag was toch vooral een dag waarop je aan de radio of buis gekluisterd zat, om tot de conclusie te komen dat de Mainstream Media alleen maar de linkse invalshoek vertelt van wat gisteren al op het internet stond. Toch indrukwekkend, de Amsterdamse AEX op bijna 9% verlies, de DOW in New York op circa 5% verlies, en iBovespa, de beurs in São Paulo leed 12% verlies.

Op de dag dat Fortis bijna werd genationaliseerd, werd bekend dat het Amerkaanse Huis van Afgevaardigden tegen het “reddingsplan” hadden gestemd. Al weken werd op Amerikaanse weblogs campagne gevoert “Write your man in Congress”, om de politiek toch vooral te vertellen geen “penny” belastinggeld naar Wall-street te sturen.

Ondertussen deed Bos (PvdA, socialistisch), samen met Belgisch Minister van Financiën Didier Reynders (partij MR, socialistische francofielen) en Jean-Claude Juncker (partij CSV, Christen Socialisten Luxemburg) met Fortis, wat de Britse Gordon Brown (Labour, socialistisch) al had gedaan met hypotheekbank Northern Rock: nationaliseren. De socialistische Benelux nationaliseerde Fortis, in de vooravond dat Amerika haar foute schuldpapieren zou nationaliseren met een reddingsplan van $700 miljard.

Socialist Barrack Obama was vanaf het begin al voor het “redding”-plan. Toen McCain zijn campagne stopzette en in verband met de crisis naar Washington ging, brak na het partisaanse “fotomomentje” meteen ruzie uit in de achterkamers. McCain zou de “redding” tegenhouden. McCain draaide later misschien wel een beetje bij, maar hij was initiëel helemaal geen voorstander van het “redding”-plan. Zijn partij-genoten in Congress hebben uiteindelijk het vuile werk afgemaakt.

Wie de kredietcrisis al een beetje langer volgt, heeft gezien dat onder leiding van George W. Bush, al enkele typisch Keynesiaanse maatregelen zijn genomen. Socialistische maatregelen dus. Dat zijn typische maatregelen die bedoeld zijn als een “quick-fix” van de economie.

Wat George Bush tot het socialisme heeft bekeerd is niet helemaal duidelijk. Voor wat betreft de socialistische politici in de vrije wereld is het van het zelfde laken en pak. De vrije markt, het kapitalisme doet alles verkeerd en heeft niets geleerd uit het verleden. En natuurlijk kunnen alleen politici de dag nog redden.

Vooral quick-fixen vinden ze leuk in de politiek. De politiek heeft wat dat betreft geen lessen geleerd uit het verleden of zijn daar uit eigenbelang Oost-indisch blind voor.

De quick-fix van Herbert Hoover ná de Wall-street crash in 1929 bestond uit een aantal overheidsprogramma’s waarvan er geeneen geslaagd is. Hoover’s overheidsmaatregelen hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat de effecten van de crash harder en dieper ingrepen in de economie, waardoor “The Great Depression” uiteindelijk langer heeft geduurd dan nodig was. Die periode was overigens weer wél goed voor de opkomst van het socialisme.

Tijdens de economische crisis in de jaren zeventig werden er ook quick-fixes toegepast: prijsregulering, minimum en maximum prijzen en nog veel meer. Wegens lage inkomsten konden boeren geen kippenvoer meer betalen en verdronken honderden kuikens in een nabij gelegen sloot. Margeret Thatcher en Ronald Reagan hebben uiteindelijk de rotzooi opgeruimd door regels te schrappen.

De krediet-crisis is in de eerste plaats ontstaan door uit Staatswege opgelegde “zorg voor de armen”. Daarna hebben banken geprobeerd om hun schade weg te werken. Het is niet de eerste keer dat de Staat zich bekommerd om de armen, en dat later de hele boel ontploft. Het gebeurt momenteel ook in Venezuela, het is een aantal keer voorgekomen in het Sovjet-tijdperk en Europa zal eraan moeten geloven als gevolg van demografische veranderingen. Wanneer de Staat zich bezighoudt met armenwelzijn, dan borrelt de schade vroeg of laat naar boven. Politici zullen dat soort lessen uit het verleden nooit leren, de feiten passen niet bij hun mening.

We moeten ook niet teveel vertrouwen scheppen in de quick-fixes van de overheid. Neem bijvoorbeeld Fortis. De Staat neemt een minderheidsbelang van 49%. Er worden overheidsfunctionarissen in de Raad van Commissarissen geplant. Wie stuurt die functionarissen aan? Uiteindelijk politiek den Haag. Niet voor niets werd in de uitzending van Pauw en Witteman op 29/9/2008 al door Femke Halsema en hartsvriendin Liesbeth van Tongeren (Greenpeace) hardop gedroomd van nieuw milieuvriendelijker financiëel systeem. Als de politiek aandeelhouder is van een bank, kun je die bank laten doen “wat de bedoeling is”, in plaats van dat je als politicus moeilijke wetten moet bedenken die bovendien allerlei onbedoelde bij-effecten heeft. Een tijdelijke maatregel? De idealist heeft daar geen belang bij. Een altruïst met een belangrijke minderheidsstem op de Commissaris-stoel, dat biedt ongekende mogelijkheden! Je kunt met andermans geld de wereld gaan verbeteren, en de mensen komen hun geld zelf brengen, in plaats van dat de fiscus het moet ophalen! Hoe zal het met de Bos-belasting vergaan, als diezelfde Bos nu al voor een groot deel jouw geld beheert.

De quick-fix van Bos en collega-socialisten bevestigd alleen opnieuw de rol van de Staat. Als je een papiertje op de grond gooit, dan zorgt de Staat ervoor dat het wordt opgeruimd. Zo ook met armoedebestrijding en omvallende banken.

Het geluk voor het volk en de rommel voor de Staat. Wat zouden Kapitalisten moeten leren?

De krediet-crisis zou het einde zijn van het “casino-kapitalisme”, het “roof-kapitalisme”, het “graai-kapitalisme”. De socialisten zijn er duidelijk opgewonden over, ze voelen momentum, ze willen zien dat hun prophecy wordt fullfilled. Gelukkig staan de socialisten aan de kant van goed, althans dat vinden ze zelf, want anders zouden ze ervan beschuldigd worden dat ze een crisis in eigen voordeel misbruiken. Zoiets doet natuurlijk alleen de boosaardige Bush.

Natuurlijk vindt men het in Nederland dan ook verschrikkelijk, dat het lot van de wereld wordt bepaalt door slechts 228 mannen en vrouwen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Maar de socialist koestert zijn hoop.